Μία φορά κι έναν καιρό, η αποτοξίνωση ήταν κάτι που έκανε η Μαρινέλλα μεταξύ δύο εμφανίσεων στο Διογένης Studio, πίνοντας λεμονόνερο και κάνοντας σάουνα για να φύγει το μακιγιάζ, το κρασί και τα υπολείμματα από τα νεύρα του Καρβέλα. Ήταν μια προσωπική υπόθεση, μια σιωπηλή επανάσταση του συκωτιού που αποφάσιζε ότι ήρθε η ώρα να [...]
Έχει πιάσει Ιούνιος. Τι έχει πιάσει δηλαδή, που κοντεύει να βγει... Το θερμόμετρο τραγουδάει Πάολα, ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει. Η άσφαλτος λιώνει, τα νεράκια σερβίρονται με φλοτέρ, και τα μπράτσα ιδρώνουν με τον τρόπο που ιδρώνει ο εφιάλτης του κάθε αστικού λεωφορείου: επίμονα, ασύστολα, αναιδέστατα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Είναι καλοκαίρι. Ίδρωσε, παιδί μου, αποτοξινώσου, [...]
Η ζωή δεν είναι ταινία της Disney. Δεν έχει πάντα νεράιδες, δεν έχει πάντα happy end, ούτε καν μουσική υπόκρουση που να σε προειδοποιεί πότε θα έρθει η επόμενη φουρτούνα. Αντιθέτως. Έρχεται απροειδοποίητα, γλιστράει μέσα από τις χαραμάδες της καθημερινότητας και τρυπώνει στα πιο απίθανα σημεία — στο λογαριασμό που ήρθε διπλός, στο αμάξι που [...]
Αγάπη μου, βάλε δίπλα ένα ποτήρι – όχι για να το σηκώσεις, αλλά για να το ακουμπήσεις με ειρωνεία, καθώς τα μίζερα ανθρωπάρια της υποτιθέμενης «καλής κοινωνίας» σε κοιτούν από τον καθρέφτη της κοινωνικής τους επιβεβαίωσης. Μην τους επιτρέψεις ποτέ να σε πείσουν ότι πρέπει να ζεις στις σκιές επειδή δεν είσαι «ένας από αυτούς». [...]
Από μικροί μεγαλώνουμε με μια υπόγεια αλλά πανίσχυρη απειλή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας: “Τι θα πει ο κόσμος;” Λες και ο κόσμος είναι μια γριά καρακάξα που κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία και σχολιάζει με μένος τη ζωή μας, μεταξύ τριών ελληνικών καφέδων και ενός κουτιού τσιγάρα. Αλλά να σου πω [...]
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται με τη σιωπηλή αποδοχή πως θα πορεύονται για πάντα στις πίσω σειρές. Που βρίσκουν ασφάλεια στη μετριότητα, στην αφάνεια, στο να εξυπηρετούν έναν άλλον πρωταγωνιστή, έναν “πρώτο ρόλο” που τους χρειάζεται μόνο για να φαίνεται ακόμη πιο φωτεινός. Που χτίζουν τη ζωή τους γύρω από μια στρατηγική ταπεινότητας, θυσίας και [...]
Και δεν μου λέτε ρε αλάνια hipsterόμαγκες του σωρού, τώρα που πήγατε στα Plásmata 3 στο Πεδίον του Άρεως με τον freddo στο χέρι και το cargo παντελόνι σε πλήρη πολιτιστική ετοιμότητα, τι καταλάβατε δηλαδή; Εκτός από το ότι το πάρκο “έπαιζε καλά” σε story και είχε άπλετο background για reel με σάουντρακ από Sudan [...]
Μια φορά κι έναν καιρό – δηλαδή κάπου ανάμεσα στο πρώτο story με φίλτρο σκύλου και το τελευταίο post σε rooftop με καλαμάκι matcha – γεννήθηκε μια νέα τάξη ανθρώπων: οι ακαλλιέργητοι, οι ανιστόρητοι, οι τυχαίοι. Μόνο που είχαν ένα κοινό γνώρισμα: νόμιζαν ότι είναι γαλαζοαίματοι. Μαρίες Αντουανέτες των stories και της ψευδοπολιτισμένης πόζας. Και [...]
Οι τίτλοι αρχής έπεσαν. Φώτα. Κάμερα. Ψεύδος. Καλωσορίσατε στην Μεγάλη και Τρισένδοξη Αυτοκρατορία της ΔΗΘΕΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, το βασίλειο όπου κάθε βλέμμα είναι καλά στρογγυλεμένο από Botox, κάθε λέξη ξεπλένεται τρεις φορές σε λεκτικό απορρυπαντικό “Ειλικρίνεια™” και κάθε σχέση χτίζεται με το αρχιτεκτονικό σχέδιο του μάρκετινγκ. Πριν περάσουμε στις λεπτομέρειες, ας υποκλιθούμε ευλαβικά μπροστά στο θεριό [...]
Στην αρχή εδημιούργησεν ο Θεός τον ουρανό, τη γη και την πρώτη selfie με φίλτρο “Valencia”. Και είδε ότι η φωτογραφία ήτο καλή – αλλά θα ήτο καλύτερη με λίγο περισσότερη χρυσόσκονη και ένα inspirational quote από τον Paulo Coelho, άσχετο με το περιεχόμενο, αλλά ταμάμ για engagement. Έκτοτε, το ανθρώπινο είδος κατρακύλησε σε μια [...]
