Ας το πούμε από την αρχή, να τελειώνουμε. Οι άντρες κακοποιούνται. Ναι, κακοποιούνται. Όχι, δεν εννοώ μόνο κάτι ξεχασμένους από τον Θεό πατεράδες σε χωριά που τρώνε καμιά τηγανιά με το τηγάνι επειδή γύρισαν μεθυσμένοι από το καφενείο. Εννοώ τους πάντες. Από το corporate παιδί που δουλεύει 14 ώρες και λέει “ευχαριστώ που υπάρχω”, μέχρι [...]
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε – πώς αλλιώς – ένα τηλεφώνημα που είχα λάβει όσο τελούσα διευθυντικά καθήκοντα σε πολυκατάστημα στον Πειραιά. Όχι από κάποιον φίλο, συγγενή ή πελάτη. Όχι. Από ένα πολιτικό γραφείο. Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας από τον Πειραιά. Ναι, καλά κατάλαβες: εκεί που βράζει το λιμάνι και το ρουσφέτι. «Είστε ο [...]
Σε έναν κόσμο που παραπαίει ανάμεσα σε υπαρξιακά αδιέξοδα, ηθικούς πανικούς και την αέναη αναζήτηση του σωστού τρόπου να βράσεις μακαρόνια χωρίς να σε ακυρώσει το TikTok, υπάρχει ένα βαθιά ριζωμένο, σχεδόν πολιτισμικά εκρηκτικό ζήτημα που συνεχίζουμε να προσπερνάμε με την ελαφρότητα ενός ρεπόρτερ με μικρόφωνο έξω από τα Jumbo: Γιατί, στο καλό, επιμένουμε να [...]
Δεν είναι ότι μεγάλωσα στραβά. Μεγάλωσα… παλιά. Ή, καλύτερα, με μια πατίνα εποχής πάνω μου. Από αυτές που δεν τις βγάζει ούτε το πιο δυνατό απορρυπαντικό της διαφήμισης. Έχω αυτό το ρετρό πρόστυχο. Όχι το «ανέβα στο δωμάτιό μου να σου δείξω τη συλλογή βινυλίων μου» πρόστυχο. Το άλλο. Το ελαφρώς ξεφτισμένο, το ημι-υπαινικτικό. Εκείνο [...]
Κάπου ανάμεσα στη μύτη του Ιουλίου και την υγρή κοιλιά του Αυγούστου, όταν η άσφαλτος λιώνει σαν κεφαλοτύρι σε γκρατινέ ταψί και οι κάτοικοι αυτής της δύσμοιρης χώρας αρχίζουν να υγροποιούνται σαν ζελέ φράουλα στα ΚΤΕΛ του Κηφισού, εμφανίζονται. Σιωπηλές, προκλητικές, πλαστικές. Περπατούν ανάμεσά μας, σέρνονται σε μάρμαρα πλατειών και σε γρανίτες beach bar. Είναι [...]
Μία φορά κι έναν καιρό, η αποτοξίνωση ήταν κάτι που έκανε η Μαρινέλλα μεταξύ δύο εμφανίσεων στο Διογένης Studio, πίνοντας λεμονόνερο και κάνοντας σάουνα για να φύγει το μακιγιάζ, το κρασί και τα υπολείμματα από τα νεύρα του Καρβέλα. Ήταν μια προσωπική υπόθεση, μια σιωπηλή επανάσταση του συκωτιού που αποφάσιζε ότι ήρθε η ώρα να [...]
Έχει πιάσει Ιούνιος. Τι έχει πιάσει δηλαδή, που κοντεύει να βγει... Το θερμόμετρο τραγουδάει Πάολα, ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει. Η άσφαλτος λιώνει, τα νεράκια σερβίρονται με φλοτέρ, και τα μπράτσα ιδρώνουν με τον τρόπο που ιδρώνει ο εφιάλτης του κάθε αστικού λεωφορείου: επίμονα, ασύστολα, αναιδέστατα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Είναι καλοκαίρι. Ίδρωσε, παιδί μου, αποτοξινώσου, [...]
Η ζωή δεν είναι ταινία της Disney. Δεν έχει πάντα νεράιδες, δεν έχει πάντα happy end, ούτε καν μουσική υπόκρουση που να σε προειδοποιεί πότε θα έρθει η επόμενη φουρτούνα. Αντιθέτως. Έρχεται απροειδοποίητα, γλιστράει μέσα από τις χαραμάδες της καθημερινότητας και τρυπώνει στα πιο απίθανα σημεία — στο λογαριασμό που ήρθε διπλός, στο αμάξι που [...]
Αγάπη μου, βάλε δίπλα ένα ποτήρι – όχι για να το σηκώσεις, αλλά για να το ακουμπήσεις με ειρωνεία, καθώς τα μίζερα ανθρωπάρια της υποτιθέμενης «καλής κοινωνίας» σε κοιτούν από τον καθρέφτη της κοινωνικής τους επιβεβαίωσης. Μην τους επιτρέψεις ποτέ να σε πείσουν ότι πρέπει να ζεις στις σκιές επειδή δεν είσαι «ένας από αυτούς». [...]
Από μικροί μεγαλώνουμε με μια υπόγεια αλλά πανίσχυρη απειλή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας: “Τι θα πει ο κόσμος;” Λες και ο κόσμος είναι μια γριά καρακάξα που κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία και σχολιάζει με μένος τη ζωή μας, μεταξύ τριών ελληνικών καφέδων και ενός κουτιού τσιγάρα. Αλλά να σου πω [...]
