Από μικροί μεγαλώνουμε με μια υπόγεια αλλά πανίσχυρη απειλή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας: “Τι θα πει ο κόσμος;” Λες και ο κόσμος είναι μια γριά καρακάξα που κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία και σχολιάζει με μένος τη ζωή μας, μεταξύ τριών ελληνικών καφέδων και ενός κουτιού τσιγάρα. Αλλά να σου πω [...]
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται με τη σιωπηλή αποδοχή πως θα πορεύονται για πάντα στις πίσω σειρές. Που βρίσκουν ασφάλεια στη μετριότητα, στην αφάνεια, στο να εξυπηρετούν έναν άλλον πρωταγωνιστή, έναν “πρώτο ρόλο” που τους χρειάζεται μόνο για να φαίνεται ακόμη πιο φωτεινός. Που χτίζουν τη ζωή τους γύρω από μια στρατηγική ταπεινότητας, θυσίας και [...]
Και δεν μου λέτε ρε αλάνια hipsterόμαγκες του σωρού, τώρα που πήγατε στα Plásmata 3 στο Πεδίον του Άρεως με τον freddo στο χέρι και το cargo παντελόνι σε πλήρη πολιτιστική ετοιμότητα, τι καταλάβατε δηλαδή; Εκτός από το ότι το πάρκο “έπαιζε καλά” σε story και είχε άπλετο background για reel με σάουντρακ από Sudan [...]
Μια φορά κι έναν καιρό – δηλαδή κάπου ανάμεσα στο πρώτο story με φίλτρο σκύλου και το τελευταίο post σε rooftop με καλαμάκι matcha – γεννήθηκε μια νέα τάξη ανθρώπων: οι ακαλλιέργητοι, οι ανιστόρητοι, οι τυχαίοι. Μόνο που είχαν ένα κοινό γνώρισμα: νόμιζαν ότι είναι γαλαζοαίματοι. Μαρίες Αντουανέτες των stories και της ψευδοπολιτισμένης πόζας. Και [...]
Οι τίτλοι αρχής έπεσαν. Φώτα. Κάμερα. Ψεύδος. Καλωσορίσατε στην Μεγάλη και Τρισένδοξη Αυτοκρατορία της ΔΗΘΕΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, το βασίλειο όπου κάθε βλέμμα είναι καλά στρογγυλεμένο από Botox, κάθε λέξη ξεπλένεται τρεις φορές σε λεκτικό απορρυπαντικό “Ειλικρίνεια™” και κάθε σχέση χτίζεται με το αρχιτεκτονικό σχέδιο του μάρκετινγκ. Πριν περάσουμε στις λεπτομέρειες, ας υποκλιθούμε ευλαβικά μπροστά στο θεριό [...]
Στην αρχή εδημιούργησεν ο Θεός τον ουρανό, τη γη και την πρώτη selfie με φίλτρο “Valencia”. Και είδε ότι η φωτογραφία ήτο καλή – αλλά θα ήτο καλύτερη με λίγο περισσότερη χρυσόσκονη και ένα inspirational quote από τον Paulo Coelho, άσχετο με το περιεχόμενο, αλλά ταμάμ για engagement. Έκτοτε, το ανθρώπινο είδος κατρακύλησε σε μια [...]
Ο κόσμος είναι γεμάτος κατηγορίες. Άνθρωποι “πρωινοί τύποι”, “night owls”, “μινιμαλιστές”, “χύμα στο κύμα”, “κομψοί αλλά διακριτικοί”, “τρώω τοστ χωρίς ψίχουλα” ή “κάνω unboxing με γάντια λευκής παρθενίας”. Εγώ, ωστόσο, ζω στη μοναδική κατηγορία που απλώς ονομάζεται “εγώ”. Μια ράτσα μόνη της. Ένας θίασος εσωτερικής παράστασης, μια ανοιχτή σκηνή με ταμπέλα “Σήμερα: όλα τα έργα [...]
Δεν με λες και “κανονικό”. Όχι, όχι, μην το πάρεις στραβά. Το εννοώ με την καλύτερη έννοια της λέξης. Είμαι εκείνος ο τύπος που μπορεί να πατήσει “shuffle” στο μυαλό του και να ξεκινήσει η μέρα του με τη «Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου», να φτάσει στο απογευματινό του καπουτσίνο υπό τους ήχους του Piano Concerto No. [...]
Κάθε πρωί, γύρω στις 6:45, ξυπνάει η Ελλάδα. Όχι για να πάει στη δουλειά, όχι για να φτιάξει το πρωινό των παιδιών, αλλά για να ανοίξει την τηλεόραση. Και τι να δει; Το πρώτο πεδίο μάχης της ημέρας: τα πρωινάδικα. Εκεί όπου η μαγειρική συνυπάρχει με το έγκλημα, η καλημέρα με τον θρήνο, και ο [...]
Κάθε Μάιο, η Ελλάδα ζει τη δική της Καθαρά Δευτέρα. Όχι με ταραμοσαλάτες και λαγάνες, αλλά με φροντιστήρια, αγχολυτικά, εντατικά διαβάσματα, αποστήθιση ύλης που ούτε οι συγγραφείς των βιβλίων δεν θυμούνται, και φυσικά… τις πολυθρύλητες Πανελλαδικές Εξετάσεις. Μια διαδικασία τόσο σημαντική, τόσο κρίσιμη, τόσο καθοριστική για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου — ή τουλάχιστον έτσι [...]
