Σε έναν κόσμο που παραπαίει ανάμεσα σε υπαρξιακά αδιέξοδα, ηθικούς πανικούς και την αέναη αναζήτηση του σωστού τρόπου να βράσεις μακαρόνια χωρίς να σε ακυρώσει το TikTok, υπάρχει ένα βαθιά ριζωμένο, σχεδόν πολιτισμικά εκρηκτικό ζήτημα που συνεχίζουμε να προσπερνάμε με την ελαφρότητα ενός ρεπόρτερ με μικρόφωνο έξω από τα Jumbo: Γιατί, στο καλό, επιμένουμε να [...]
Δεν είναι ότι μεγάλωσα στραβά. Μεγάλωσα… παλιά. Ή, καλύτερα, με μια πατίνα εποχής πάνω μου. Από αυτές που δεν τις βγάζει ούτε το πιο δυνατό απορρυπαντικό της διαφήμισης. Έχω αυτό το ρετρό πρόστυχο. Όχι το «ανέβα στο δωμάτιό μου να σου δείξω τη συλλογή βινυλίων μου» πρόστυχο. Το άλλο. Το ελαφρώς ξεφτισμένο, το ημι-υπαινικτικό. Εκείνο [...]
Κάπου ανάμεσα στη μύτη του Ιουλίου και την υγρή κοιλιά του Αυγούστου, όταν η άσφαλτος λιώνει σαν κεφαλοτύρι σε γκρατινέ ταψί και οι κάτοικοι αυτής της δύσμοιρης χώρας αρχίζουν να υγροποιούνται σαν ζελέ φράουλα στα ΚΤΕΛ του Κηφισού, εμφανίζονται. Σιωπηλές, προκλητικές, πλαστικές. Περπατούν ανάμεσά μας, σέρνονται σε μάρμαρα πλατειών και σε γρανίτες beach bar. Είναι [...]
Μία φορά κι έναν καιρό, η αποτοξίνωση ήταν κάτι που έκανε η Μαρινέλλα μεταξύ δύο εμφανίσεων στο Διογένης Studio, πίνοντας λεμονόνερο και κάνοντας σάουνα για να φύγει το μακιγιάζ, το κρασί και τα υπολείμματα από τα νεύρα του Καρβέλα. Ήταν μια προσωπική υπόθεση, μια σιωπηλή επανάσταση του συκωτιού που αποφάσιζε ότι ήρθε η ώρα να [...]
Έχει πιάσει Ιούνιος. Τι έχει πιάσει δηλαδή, που κοντεύει να βγει... Το θερμόμετρο τραγουδάει Πάολα, ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει. Η άσφαλτος λιώνει, τα νεράκια σερβίρονται με φλοτέρ, και τα μπράτσα ιδρώνουν με τον τρόπο που ιδρώνει ο εφιάλτης του κάθε αστικού λεωφορείου: επίμονα, ασύστολα, αναιδέστατα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Είναι καλοκαίρι. Ίδρωσε, παιδί μου, αποτοξινώσου, [...]
Η ζωή δεν είναι ταινία της Disney. Δεν έχει πάντα νεράιδες, δεν έχει πάντα happy end, ούτε καν μουσική υπόκρουση που να σε προειδοποιεί πότε θα έρθει η επόμενη φουρτούνα. Αντιθέτως. Έρχεται απροειδοποίητα, γλιστράει μέσα από τις χαραμάδες της καθημερινότητας και τρυπώνει στα πιο απίθανα σημεία — στο λογαριασμό που ήρθε διπλός, στο αμάξι που [...]
Αγάπη μου, βάλε δίπλα ένα ποτήρι – όχι για να το σηκώσεις, αλλά για να το ακουμπήσεις με ειρωνεία, καθώς τα μίζερα ανθρωπάρια της υποτιθέμενης «καλής κοινωνίας» σε κοιτούν από τον καθρέφτη της κοινωνικής τους επιβεβαίωσης. Μην τους επιτρέψεις ποτέ να σε πείσουν ότι πρέπει να ζεις στις σκιές επειδή δεν είσαι «ένας από αυτούς». [...]
Από μικροί μεγαλώνουμε με μια υπόγεια αλλά πανίσχυρη απειλή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας: “Τι θα πει ο κόσμος;” Λες και ο κόσμος είναι μια γριά καρακάξα που κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία και σχολιάζει με μένος τη ζωή μας, μεταξύ τριών ελληνικών καφέδων και ενός κουτιού τσιγάρα. Αλλά να σου πω [...]
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται με τη σιωπηλή αποδοχή πως θα πορεύονται για πάντα στις πίσω σειρές. Που βρίσκουν ασφάλεια στη μετριότητα, στην αφάνεια, στο να εξυπηρετούν έναν άλλον πρωταγωνιστή, έναν “πρώτο ρόλο” που τους χρειάζεται μόνο για να φαίνεται ακόμη πιο φωτεινός. Που χτίζουν τη ζωή τους γύρω από μια στρατηγική ταπεινότητας, θυσίας και [...]
Και δεν μου λέτε ρε αλάνια hipsterόμαγκες του σωρού, τώρα που πήγατε στα Plásmata 3 στο Πεδίον του Άρεως με τον freddo στο χέρι και το cargo παντελόνι σε πλήρη πολιτιστική ετοιμότητα, τι καταλάβατε δηλαδή; Εκτός από το ότι το πάρκο “έπαιζε καλά” σε story και είχε άπλετο background για reel με σάουντρακ από Sudan [...]
