Οι τίτλοι αρχής έπεσαν. Φώτα. Κάμερα. Ψεύδος. Καλωσορίσατε στην Μεγάλη και Τρισένδοξη Αυτοκρατορία της ΔΗΘΕΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, το βασίλειο όπου κάθε βλέμμα είναι καλά στρογγυλεμένο από Botox, κάθε λέξη ξεπλένεται τρεις φορές σε λεκτικό απορρυπαντικό “Ειλικρίνεια™” και κάθε σχέση χτίζεται με το αρχιτεκτονικό σχέδιο του μάρκετινγκ.

Πριν περάσουμε στις λεπτομέρειες, ας υποκλιθούμε ευλαβικά μπροστά στο θεριό που καταβροχθίζει με απύθμενη απληστία κάθε ψήγμα αληθινού συναισθήματος στο τηλεοπτικό τοπίο: την αυθεντικότητα-μαϊμού. Την αυθεντικότητα-χταπόδι που αγκαλιάζει τα πάντα με τα 8 πλοκάμια της και τα στραγγαλίζει ως τον πνιγμό. Στον προθάλαμο του fame, φίλες και φίλοι, ο αυθεντικός άνθρωπος είναι απλώς μια ενοχλητική λεπτομέρεια.

Reality είναι, θα περάσει

Μέσα σε κάθε ριάλιτι, talent show, τηλεπαιχνίδι, γάμο-σόου, ακόμα και στο δελτίο ειδήσεων αν έχεις παρατηρήσει, υπάρχει ένας και μόνο θεός, με μικρό φ και φτηνό δέρμα: η “αυθεντικότητα”. Αυτή η υπερεκτιμημένη, ταλαιπωρημένη, κακοποιημένη λέξη που έχει γίνει λάβαρο κάθε κοινωνικού ναρκισσισμού.

Η κάμερα πλησιάζει. Η παίκτρια δακρύζει. “Είμαι ο εαυτός μου”, δηλώνει με πάθος φορώντας ψεύτικες βλεφαρίδα-αβγοκόφτη μήκους τριών χιλιομέτρων και μαλλί-τουφίτσα σε σχήμα Τάγματος του Αγίου Λαζάρου. Είναι η στιγμή της. Η αυθεντική της στιγμή. Έχει ξεφλουδίσει το προσωπείο της μόνο για να αποκαλυφθεί… ένα άλλο προσωπείο. Πιο καλά σκηνοθετημένο. Πιο εμπορεύσιμο. Πιο Instagram friendly. Δακρύζει η ψυχή μας με φίλτρο Valencia.

Τηλεοπτικές σχέσεις: οι αυθεντικοί ψεύτες

Οι “σχέσεις” στον τηλεοπτικό μικρόκοσμο είναι σαν τις δημόσιες τουαλέτες πολυτελούς κλαμπ: φανταχτερές, αλλά γεμάτες βακτήρια. Είναι σχέσεις με ημερομηνία λήξης, καλομελετημένο σενάριο, και υπογραφή από το γραφείο τύπου. Είναι σχέσεις που θυμίζουν περισσότερο στρατηγική επιχείρησης στον Β’ Παγκόσμιο Παγκύπριο Πόλεμο της PR (Public Relations, όχι Πάολα Ρεγγίνα).

Ο τάδε “τηλεοπτικός φίλος” σού στέλνει καλημέρα με καρδούλες αλλά την ίδια ώρα κάνει screenshot το story σου για να στείλει στον δημοσιογράφο-κουτσομπόλη που έχει “μπλοκάρει από παντού η αυθεντική” για να προωθήσει τον νέο της “έρωτα”. Η αυθεντικότητα βρίσκεται πια μόνο σε κούτες με μούχλα πίσω από τα φώτα του στούντιο.

Τα μαργαριτάρια της εξομολόγησης

Αν είχες ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουγες τη φράση “είμαι αληθινός άνθρωπος”, θα είχες μαζέψει αρκετά για να αγοράσεις τηλεοπτική εκπομπή στο Epsilon. Οι εξομολογήσεις στο γυαλί είναι πλέον τόσο αυθεντικές όσο και οι γούνες που φορά η Κάρντασιαν. Όλοι έχουν “περάσει δύσκολα”, όλοι έχουν “χτίσει μόνοι τους τη ζωή τους”, όλοι “αγαπάνε δυνατά”, αλλά όταν οι κάμερες κλείσουν, το μόνο που μένει είναι το ηχητικό του assistant να λέει “γύρισε λίγο δεξιά, φαινόταν ο κώδικας παραγωγής στο μάτι σου”.

Στις συνεντεύξεις, η δήθεν αυθεντικότητα παίρνει οσκαρικές διαστάσεις. Ο πρώην παίκτης ριάλιτι αποκαλύπτει με στόμφο ότι είχε κατάθλιψη, την οποία ξεπέρασε με μια προσευχή και ένα detox τριών ημερών. Η παρουσιάστρια συγκινείται, τα social media αναστενάζουν με καρδούλες, και κάπου ανάμεσα στα hashtags #staystrong και #authentic, ξεχνιέται πως η ψυχική υγεία έγινε trending topic μόνο όταν έγινε χρήσιμος λόγος για engagement.

Οι “φίλοι” και οι “αδερφές ψυχές” του prime time

Ας μην ξεχνάμε τα θεαματικά “δέκα χρόνια φίλοι, αδέρφια, καρμική σχέση” που τελειώνουν επειδή κάποιος είπε κάτι σε μια κάμερα χωρίς το απαραίτητο emoji. Κάθε δεύτερη εβδομάδα κάποιο τηλεοπτικό δίδυμο χωρίζει με ύφος Βυζαντινού σχίσματος. Αλληλοξεφτιλίζονται σε podcasts, γράφουν παθητικά-aggressive status, κλείνουν unfollow και μετά πάνε για brunch στο ίδιο μαγαζί κοιτώντας αλλού, σαν κυρίες της υψηλής κοινωνίας σε εκδήλωση φιλοζωικού οίκτου.

Το “σ’ αγαπώ ρε φίλε” μεταφράζεται σε “σ’ ανέχομαι όσο είσαι χρήσιμος στο promo”. Το “σου χρωστάω πολλά” σημαίνει “κάτσε να τελειώσει η σεζόν και βλέπουμε”. Κι όταν τελειώσει το συμβόλαιο, τελειώνει και η αγάπη. Όχι με πάθος, αλλά με μια ξενερωμένη ανάρτηση τύπου “εύχομαι τα καλύτερα”. Αν θες πραγματική αυθεντικότητα, δες ντοκιμαντέρ με φώκιες. Believe me guys πέρασα από αυτό και το κατέχω το άθλημα με 10 χρυσά μετάλλια!

Το lifestyle του πόνου

Και φτάνουμε στο άκρον άωτον της θεαματικής υποκρισίας: η εμπορευματοποίηση του πόνου. Ναι, δεν υπάρχει τίποτα πιο in από έναν καλό συναισθηματικό τραυματισμό με το κατάλληλο φωτισμό. Ένα καλό δράμα – παιδική φτώχεια, χωρισμός, απώλεια – μπορεί να εκτοξεύσει καριέρες. Οι πιο εμπορικές ατάκες του σήμερα είναι αυτές που παλιά ψιθύριζες στον ψυχοθεραπευτή σου – τώρα τις αναλύεις με φούξια eyeliner στον αέρα του απογευματινού πάνελ. Κι αντί να σε ρωτήσει κάποιος “πώς νιώθεις”, σε ρωτάνε “σε ποιο κανάλι θα το πεις πρώτος”.

Στην παλιά τηλεόραση έλεγαν “έχω κοινό”. Στη νέα λένε “έχω αυθεντικότητα”. Είναι το ίδιο. Το κοινό απλώς βαρέθηκε τα ντεκολτέ και θέλει λίγο δάκρυ, λίγο αίμα, λίγο καθαρτήριο με γκλίτερ. Ξερνάω πεταλούδες!

Post-modern αυθεντικότητα με φίλτρο sepia

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως όλη αυτή η λατρεία στην “αλήθεια” γίνεται σε ένα περιβάλλον όπου τίποτα δεν είναι αλήθεια. Η αυθεντικότητα έχει γίνει dress code, όχι αξία. Είναι concept, όχι βιωμένη εμπειρία. Είναι η πιο πετυχημένη μεταμφίεση της εποχής.

Μην ξεγελιέσαι από τα ραγισμένα voices, τα μάτια που βουρκώνουν και τις αγκαλιές στα backstage. Οι πραγματικά αυθεντικοί άνθρωποι δεν το δηλώνουν. Δεν το διατυμπανίζουν. Δεν το πουλάνε στα κανάλια. Δεν το hashtagάρουν.

Η αλήθεια δεν έχει μακιγιάζ. Δεν φοράει σμόκιν. Δεν έχει σπόνσορα. Και κυρίως, δεν έχει ανάγκη από views.

Επίλογος ή κανονιοβολισμός;

Αν αυτός ο κόσμος είναι ένα υπερπαραγωγικό τσίρκο της “αληθινής” αγάπης, τότε χρειαζόμαστε επειγόντως έναν αρλεκίνο που θα βγάλει τη μάσκα. Ή τουλάχιστον κάποιον να πατήσει “mute”.

Κι όσο εμείς – εσείς, εγώ, όλοι μας – αναζητούμε την αλήθεια μέσα από reality, ας θυμόμαστε πως η πιο αυθεντική σχέση στην τηλεόραση ήταν αυτή ανάμεσα στον Ανδρέα Μικρούτσικο και το βλέμμα της κάμερας όταν έλεγε: “Αυτό είναι αλήθεια, κυρίες και κύριοι”. Και ήταν. Γιατί τότε δεν προσποιούνταν κανείς ότι δεν προσποιείται.

Τα υπόλοιπα είναι απλώς… παραγωγής. Φασόν πριονοκορδέλα και καλημέρα σε όσους ανοίξατε τώρα τους δέκτες σας!