Κάποτε ήταν θεά. Η bitchy γκόμενα. Η απόλυτη diva της παρέας, η γυναίκα που έμπαινε σε ένα χώρο και πάγωνε το οξυγόνο. Δεν μιλούσε, έκανε statement. Δεν περπατούσε, έκανε entrance. Και δεν κοιτούσε απλώς κάποιον, τον σάρωνε με το βλέμμα λες και ήταν μικρογραμμένο τιμολόγιο χωρίς ΦΠΑ.

Ήταν η εποχή που το να είσαι bitch ήταν τίτλος τιμής. Ήταν η απάντηση στον πατριαρχικό καθωσπρεπισμό. Ήταν μια μορφή εξουσίας, μια μορφή ελέγχου, και βέβαια, ένα πολύ κακό αντίγραφο των χαρακτήρων του Gossip Girl. Όμως τα χρόνια πέρασαν, το Instagram μπήκε στις ζωές μας, τα φίλτρα μαλάκωσαν την εικόνα και οι ψυχολόγοι έπιασαν δουλειά. Και ξαφνικά, το bitchy attitude που κάποτε έμοιαζε με διαμάντι, αποδείχτηκε απλά… τσόκαρο από το Zara του 2009.

Φάση 1: Η Κατασκευή του Μύθου

Ας το πιάσουμε από την αρχή. Η bitchy γκόμενα δεν γεννήθηκε, κατασκευάστηκε. Ήταν προϊόν πολιτισμικών επιρροών τύπου Samantha Jones από το Sex and the City, λίγο από Paris Hilton, αρκετή Victoria Beckham pre-Posh και μια πρέζα από Ελένη Μενεγάκη στην αγανακτισμένη της περίοδο.

Το μότο της: “Δεν είμαι κακιά, απλώς δεν ανέχομαι βλακείες.” Που μεταφράζεται: “Όποιος δεν μου γλείφει το ΕΓΩ, τον θεωρώ βλάκα.”

Ήταν η γκόμενα που είχε 47 φίλες αλλά δεν μιλούσε σε καμία. Φορούσε Ray-Ban σε εσωτερικό χώρο, έπινε μόνο cosmopolitan και έλεγε πάντα “μμ, οκ…” με εκείνο το ύφος του passive-aggressive μαναριού που νιώθει ότι αξίζει τουλάχιστον έναν εφοπλιστή και δυο προσωπικούς stylist.

Φάση 2: Το Peak της Ψευτο-Ανασφάλειας

Η bitchy γκόμενα ποτέ δεν χαμογελούσε σε φωτογραφία. Γιατί το χαμόγελο ήταν ευπάθεια, και εκείνη είχε να προστατεύσει την ατσάλινη εικόνα της. Φωτογραφιζόταν μόνο με duck face, τουλάχιστον δύο φίλτρα και ένα caption τύπου: “Συγγνώμη που δεν είμαι όπως με θέλετε, αλλά είμαι όπως με φοβάστε.”

Ναι. Μιλάμε για άτομο που κατέβαζε quotes από Tumblr το 2014 και τα θεωρούσε προσωπική φιλοσοφία. Η bitchy γκόμενα δεν έκανε απλώς σκηνή στο μπαρ, έκανε performance art. Αν κάποιος την αγνοούσε, έκανε ghosting σε όλο του το κοινωνικό σύνολο. Αν την έθιγες, έγραφε story στο Instagram με μαύρο φόντο και την Billie Eilish να παίζει από πίσω.

Η υπεροψία της δεν ήταν αυτοπεποίθηση — ήταν κάλυψη. Και η ειρωνεία της δεν ήταν χιούμορ — ήταν passive-aggressiveness με άρωμα “το ’πιασες-δεν-το-’πιασες”.

Φάση 3: Η Κατρακύλα του Trend

Έλα όμως που το κοινό κουράστηκε. Το bitchy attitude πλέον θυμίζει παλιά ελληνική σειρά — έχει cult value, αλλά μόνο για νοσταλγούς. Γιατί η νέα εποχή λέει: “Να είσαι αυθεντικός.” Λέει: “Δούλεψε τα τραύματά σου.” Και κυρίως λέει: “Δεν είναι σέξι να είσαι κακιασμένη, είναι βαρετό.”

Πλέον, η bitchy γκόμενα θυμίζει κάτι μεταξύ καρικατούρας και throwback. Όσο glam κι αν ντύνεται, όσο απόμακρα κι αν κοιτάει, κάτι μυρίζει… φτήνια. Όχι κυριολεκτικά, αλλά εκείνη τη φτήνια του υπερβολικού effort για να δείξεις ότι δεν σε νοιάζει τίποτα. Ξέρεις, το θέλω να φαίνομαι ανέγγιχτη αλλά μου πήρε δύο ώρες να φτιάξω το messy bun.

Και φυσικά, όλα αυτά σε μια εποχή όπου το “bitchy” αντικαθίσταται από το “toxic”. Και guess what, η τοξικότητα δεν είναι trend. Είναι red flag. Είναι unfollow. Είναι το τέλος της εποχής της “κακιασμένης θεάς” και η αρχή της εποχής του “μήπως να πάω για ψυχανάλυση αντί για ψώνια;”

Η Απόλυτη Κιτσαδούρα

Το άλλοτε cool έχει γίνει cringe. Το bitchy ύφος είναι πια τόσο πασέ όσο και το low rise τζιν χωρίς αίσθηση μέσης. Δεν είσαι πια “queen”, είσαι απλά κακόφημη στην παρέα. Δεν είσαι ανεξάρτητη — είσαι drama queen με πρόγραμμα. Και πάνω απ’ όλα: δεν είσαι φεμινίστρια επειδή κράζεις άλλες γυναίκες.

Η bitchy γκόμενα είναι σαν τα φουσκωτά του Instagram — μεγάλη, φανταχτερή, αλλά δεν πατάει ποτέ σταθερά στο έδαφος. Όλα πάνω της είναι show, αλλά το κοινό αποσύρεται. Γιατί ο κόσμος πια γουστάρει realness. Δεν θέλει drama, θέλει connection. Δεν θέλει attitude, θέλει ευγένεια με ουσία. Και βασικά, έχει δει το ίδιο act 100 φορές — από influencers, τηλεπαρουσιάστριες και πρώην reality queens.

Και τώρα τι; Η bitchy γκόμενα είτε θα εξελιχθεί, είτε θα χαθεί. Θα αφήσει πίσω της το ψεύτικο coolness και θα γίνει κάτι πιο ανθρώπινο. Ίσως ζητήσει συγγνώμη, ίσως ανοίξει το δικό της κανάλι στο YouTube με τίτλο “Πώς ξεπέρασα την εσωτερική μου κακία και έγινα άνθρωπος.” Ίσως καταλάβει ότι ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από αυτήν. Ίσως, τελικά, αποδεχτεί ότι δεν είναι χαρακτήρας σε σειρά του Netflix, αλλά άνθρωπος με συναισθήματα και όχι aura of superiority.

Ή μπορεί να συνεχίσει να ανεβάζει stories με quotes τύπου: “Είμαι ήλιος. Αν δεν αντέχεις τη ζέστη, φύγε από το πιάτο μου.”

Οπότε αν δεις την bitchy γκόμενα σήμερα, πες της ευγενικά ότι το 2010 θέλει πίσω την περσόνα της. Γιατί το 2025 ανήκει στους ανθρώπους που ξέρουν πώς να είναι αυθεντικοί χωρίς να χρειάζεται να είναι κακιασμένοι. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν θες bitchy γκόμενα δίπλα σου.

Θες άνθρωπο.