Έχει πιάσει Ιούνιος. Τι έχει πιάσει δηλαδή, που κοντεύει να βγει… Το θερμόμετρο τραγουδάει Πάολα, ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει. Η άσφαλτος λιώνει, τα νεράκια σερβίρονται με φλοτέρ, και τα μπράτσα ιδρώνουν με τον τρόπο που ιδρώνει ο εφιάλτης του κάθε αστικού λεωφορείου: επίμονα, ασύστολα, αναιδέστατα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Είναι καλοκαίρι. Ίδρωσε, παιδί μου, αποτοξινώσου, νιώσε ζωντανός. ΑΛΛΑ ΠΛΥΣΟΥ.
Και κάπου εδώ ξεκινά το δράμα. Η μικρή τραγωδία του σύγχρονου πολιτισμού. Η μαζική άρνηση πλύσης. Μια πανδημία – όχι ιογενής, αλλά εντελώς… βιολογική. Καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει, τα ρούχα λιγοστεύουν, αλλά οι οσμές πληθαίνουν. Ένα φαινόμενο τόσο ανεξήγητο όσο το να βλέπεις πέντε άτομα να στριμώχνονται σε ένα smart. Ή να φοράει κάποιος down jacket τον Αύγουστο. Ή να απορρίπτει το Rexona με την ίδια ελαφρότητα που απορρίπτει τον πολιτισμό.
Γιατί, αγαπημένε μου αναγνώστη, υπάρχει ένα κοινωνικό έγκλημα που συντελείται καθημερινά. Ένα έγκλημα που δεν απασχολεί τα δελτία ειδήσεων, ούτε τα πάνελ των πρωινάδικων. Δεν το κυνηγά η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, αλλά θα έπρεπε να το κυνηγά η Δίωξη Αηδίας. Μιλάμε, φυσικά, για τον Απλυτοσύνθρωπο.
Ο Απλυτοσύνθρωπος είναι ανάμεσά μας. Κυκλοφορεί ελεύθερος. Κρατάει χειραψίες, ανεβαίνει σε μέσα μαζικής μεταφοράς, κάθεται σε καρέκλες δημοσίων χώρων, ανασαίνει προς το μέρος σου. Φοράει φανελάκι, γυαλί καθρέφτη, και το attitude του είναι μια μίξη αυτοπεποίθησης και αβυσσαλέας… εφίδρωσης. Κι εσύ, ο δύσμοιρος συνεπιβάτης του, μετατρέπεσαι σε όμηρο της μασχάλης του.
Δεν είσαι υπερβολικός. Δεν είσαι κακεντρεχής. Δεν είσαι σνομπ. Είσαι απλά καθαρός.
Τι φταίει;
Υπάρχουν θεωρίες. Κάποιοι λένε ότι η έλλειψη καθαριότητας είναι πράξη πολιτικής αντίστασης. Κάποιοι την εντάσσουν σε φεμινιστικές θεωρίες body positivity, όπου το “δεν ξυρίζομαι, δεν πλένομαι και είμαι θεά” γίνεται statement. Άλλοι μιλούν για eco-living: «Δεν λούζομαι για να σώσω το νερό του πλανήτη».
Σε όλους αυτούς, απαντώ ευγενικά αλλά αποφασιστικά: πλέσου. Δεν σώζεις τον πλανήτη, βασανίζεις τη μύτη μου. Κι αν θέλεις τόσο πολύ να κάνεις κάτι για το περιβάλλον, σταμάτα να βάζεις αποσμητικό που μυρίζει vanilla με καραμέλα ενώ δεν έχεις λουστεί τρεις μέρες. Δεν είναι layering, είναι εγκληματική παραπλάνηση.
Η κοινωνική ευθύνη του αποσμητικού
Το αποσμητικό, αγαπητοί φίλοι, δεν είναι καλλυντικό. Είναι δημόσια υπηρεσία. Είναι προσφορά στον συνάνθρωπο. Είναι το εισιτήριο για να βρεθείς ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς να αντιμετωπίζεσαι σαν βιολογική απειλή. Θες να βγεις ραντεβού; Βάλε deo. Θες να πας γυμναστήριο; Βάλε deo. Θες να υπάρξεις γενικώς; Βάλε deo.
Και μην αρχίσεις το ποιηματάκι «δεν θέλω να κλείνω τους πόρους μου με χημικά». Οι πόροι σου δεν είναι σεμινάριο ολιστικής υγείας, είναι το σημείο που βγαίνει η μπόχα. Θες φυσικό αποσμητικό; Πάρε. Θες σπιτικό με μαγειρική σόδα; Φτιάξε. Θες να σε πλύνουμε με λιβάνι και ευχές; Και αυτό γίνεται. ΑΛΛΑ ΠΛΥΣΟΥ.
Τα λεωφορεία-σάουνες και η «ζωντανή τοιχογραφία της αθλιότητας»
Μπαίνεις στο τρόλεϊ 11. Ωρα 14:38. Το κλιματιστικό σε stand by mode, που σημαίνει πως υπάρχει μόνο σαν θεωρητική υπόσχεση. Ο οδηγός φοράει πετσέτα στο λαιμό και φυσάει. Κι εσύ βρίσκεσαι ανάμεσα σε τρία σώματα:
• Έναν παππού που φοράει μπερέ μέσα στο καλοκαίρι και βγάζει αναθυμιάσεις ταλαιπωρημένου μαλλιού.
• Μια κοπέλα με αλογοουρά που δεν έχει λουστεί από την προπερασμένη πανσέληνο.
• Και τον καλοκάγαθο εφιδρωμένο που αποφάσισε να φορέσει tank top ενώ μυρίζει σαν ξεχασμένο γυμναστήριο των 90s.
Και σκέφτεσαι: είμαστε πολιτισμός ή φυλή απομονωμένη στον Αμαζόνιο; Δεν μπορεί να δακρύζεις με το “Don’t Cry for Me Argentina” και να μη σε ενοχλεί να βρωμάς σαν κάδος στο Γκάζι Κυριακή πρωί.
Η μπόχα δεν είναι diversity
Ας το ξεκαθαρίσουμε: η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν περιλαμβάνει την αποδοχή της βρώμας. Δεν είσαι special snowflake αν δεν κάνεις μπάνιο, είσαι απλώς ενοχλητικός. Η μπόχα δεν είναι ταυτότητα φύλου, δεν είναι σεξουαλική προτίμηση, είναι καθυστέρηση στον νεροχύτη σου.
Το «έτσι είμαι εγώ» δεν πιάνει όταν μυρίζεις σαν ληγμένο τυρί. Δεν είναι lifestyle, είναι έλλειψη soap-style.
Η αισθητική του καθαρού
Ο καθαρός άνθρωπος δεν είναι απλώς αποδεκτός. Είναι εικαστικά ευπρόσδεκτος. Η καθαριότητα, το φρεσκολουσμένο μαλλί, το φρεσκοσιδερωμένο μπλουζάκι, το καθαρό νύχι — όλα αυτά είναι η αισθητική της κοινωνικότητας. Δεν χρειάζεται να μοιάζεις με τον Brad Pitt. Αρκεί να μην βγάζεις οσμή «ταξί στις 4 το πρωί».
Η καθαριότητα δεν είναι ταξική πολυτέλεια. Δεν κοστίζει να πλυθείς. Νερό, σαπούνι, και λίγο χρόνο. Δεν ζητάει κανείς να βγεις με μακιγιάζ Kardashian. Μόνο να μη μυρίζει το αυτί σου σαν να ζύμωσες φαλάφελ πάνω του.
Οι δικαιολογίες (και η κατάρριψή τους)
• «Δεν προλαβαίνω»: Έχεις scrollάρει 3 ώρες TikTok αλλά δεν έχεις 10 λεπτά για ένα ντουζ; Πόσο «busy» είσαι πια; Είσαι executive σε πολυεθνική ή παίζεις Candy Crush;
• «Μου φεύγει το άρωμα»: Το άρωμα δεν είναι επιτάφιος λιβανισμένος. Αν θέλεις να το κρατήσεις, πρώτα πρέπει να έχεις δέρμα που δεν έχει μετατραπεί σε θερμοκήπιο βακτηρίων.
• «Δεν ιδρώνω πολύ»: Δεν έχει σημασία. Όπως και να έχει, πλύσου. Η πρόληψη σώζει ζωές (και ρουθούνια).
Η όσφρηση έχει μνήμη. Κι εσύ μπορεί να έχεις ξεχάσει πότε έκανες μπάνιο, αλλά εγώ θυμάμαι ακριβώς πώς μύριζες στο ασανσέρ, στο γραφείο, στο μετρό. Και το χειρότερο; Η όσφρηση συνδέεται με το συναίσθημα. Έτσι, κάθε φορά που ξαναμυρίζω αυτό το αχαρακτήριστο κράμα ιδρώτα και καμένου αντηλιακού, σε θυμάμαι. Δεν ξεχνιέσαι. Είσαι τραύμα.
Και κάπου εδώ αγαπητέ αναγνώστη φτάνουμε στην κορύφωση του δράματος. Μια δημόσια έκκληση προς κάθε συνάνθρωπο που αυτή τη στιγμή διαβάζει τούτες τις γραμμές με ιδρωμένα χέρια και… αδιάφορες μασχάλες:
Πλύσου. Σε παρακαλώ. Για σένα, για μένα, για τα παιδάκια που θέλουν να μπουν στο λεωφορείο χωρίς να λιποθυμήσουν. Για τα γιασεμιά που μαραίνονται κάθε φορά που σηκώνεις το χέρι να πιάσεις την χειρολαβή. Για τη μνήμη της γιαγιάς σου που σου έλεγε “η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά”.
Μην αφήνεις τον ιδρώτα να μιλήσει εκ μέρους σου. Δεν είναι πολιτική δήλωση. Είναι απλά προσβολή.
Και να θυμάσαι:
Η μπόχα που σέρνεις μαζί σου μπορεί να μη σε αφήνει ποτέ…
Αλλά εμείς, αν συνεχίσεις να μην πλένεσαι, θα σε αφήσουμε πολύ ευχαρίστως.
