Και τσουπ, πάει και η σεζόν. Έσβησε η κάμερα, έπεσε το μακιγιάζ, μάζεψαν οι πλαστικές καρέκλες του πάνελ και το φόντο “ελληνικό καλοκαίρι” ξηλώθηκε για να αποκαλυφθεί πίσω του η σκληρή, αφώτιστη πραγματικότητα: τα φώτα σβήσανε, κι εσείς δεν έχετε ιδέα ποιοι είστε.

Όλη τη χρονιά βράζατε στο ίδιο ζουμί. Φωνές, υπονοούμενα, κατινιές, αντιπάθειες που δεν μπορούσαν να κρυφτούν ούτε κάτω από το πιο βαρύ Instagram φίλτρο τύπου Paris. Όμως κάπου ανάμεσα στην τελευταία εκπομπή και το πρώτο boomerang στο αεροδρόμιο προς Μύκονο, συντελείται ένα θαύμα: μετατρέπεστε σε μια αγέλη αγαπημένων!

Χέρια σφιχτά, μάτια δακρυσμένα, ευχές “σε αγαπώ πολύ”, “είσαι οικογένεια”, “ήσουν η ψυχοθεραπεία μου φέτος”, “θέλω να ξαναδουλέψουμε μαζί” — ναι, αυτά λέγονται μεταξύ ανθρώπων που έσφαζαν ο ένας τον άλλον μπροστά σε κοινό 15% και από πίσω γρύλιζαν για 0,3% διαφορά στα νούμερα.

Ζούμε σε μια εποχή όπου το γλείψιμο βαφτίζεται «συγκίνηση» και η ξεφτίλα περνάει από φίλτρο soft glow και μοιάζει με καμπάνια της UNICEF. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο συγκινητικό από έναν τηλε-παρουσιαστή που κατάπιε τα ξεφτιλίκια του για ένα ενδεχόμενο επόμενο συμβόλαιο.

Βλέπετε, οι περισσότεροι από εσάς δεν είστε ούτε celebrities ούτε επαγγελματίες. Είστε εποχικοί υπάλληλοι της δημοσιότητας. Φοράτε το χαμόγελο, ανοίγετε τα δόντια, πετάτε το εξυπνοκάρφωμα με δήθεν τσαχπινιά, και μετά – όταν τελειώσει η σεζόν – έρχεται η Καλοκαιρινή Κατάθλιψη της Πανελίστριας. Είναι εκείνη η στιγμή που σταματάς να χτυπάς κάρτα στο κοντρόλ και αρχίζεις να ψάχνεις τα DMs για να δεις μήπως κάποιος ξεχασμένος creative director του Open σού στείλει “έχουμε κάτι στα σκαριά για Σεπτέμβριο”.

Όλο αυτό το συναισθηματικό κρεσέντο του τελευταίου επεισοδίου είναι τόσο προσποιητό, που αν το έβλεπε ο Κουν, θα έφτυνε το φραπέ του. Παιδιά, ξέρουμε ότι σιχαινόσασταν ο ένας τον άλλο. Το είδαμε όταν σας έκλεισαν το μικρόφωνο και ξεφύγατε σε βλέμματα που θα σκότωναν καριέρα. Ξέρουμε ποιος δεν μίλαγε στον άλλον στο διάλειμμα, ποια έκανε ghosting στον αρχισυντάκτη της, ποιος τηλεφωνούσε πίσω απ’ την πλάτη του άλλου σε διευθυντές για “να μιλήσουμε λίγο για του χρόνου”.

Αλλά έρχεται η τελευταία μέρα, και μετατρέπεστε σε χορωδία παιδιών από το Μεξικό. “Θα μου λείψεις”, “Να προσέχεις”, “Μια σεζόν γεμάτη μαθήματα” – ποια μαθήματα αγάπη μου, που ακόμα δεν έμαθες ότι όταν ανοίγεις το στόμα σου να μιλήσεις για το #MeToo, δε φοράμε φούξια eyeliner με glitter;

Η Μεγάλη Παράκρουση: «Δεν Ξέρω Τι Θα Κάνω Χωρίς Εσάς»

Μερικοί από εσάς το πάτε και παραπέρα. Συγκινείστε, λέει, γιατί «δεν ξέρετε τι θα κάνετε χωρίς την πρωινή συνήθεια». Ναι, γιατί η μισή χώρα ήταν έτοιμη να αυτοπυρποληθεί άμα δεν σε δει να σχολιάζεις τι φόρεσε η Καινούργιου στην Ανάσταση. Άντε από ‘κει, που νομίζεις ότι θα γίνει στάση εργασίας στο μετρό άμα λείψεις.

Στην πραγματικότητα, το μόνο που θα κάνεις χωρίς αυτούς είναι… αποτοξίνωση. Γιατί όταν σταματήσεις να ζεις με το άγχος του τι θα πει η άλλη αν της φας τη σειρά για το make-up, τότε ίσως θυμηθείς ότι κάποτε είχες προσωπικότητα. Ίσως, λέμε.

Αλλά εσείς, όχι. Επιμένετε να είστε κολλημένοι σε έναν ψευτομιντιακό μικρόκοσμο που λειτουργεί σαν cult. Και το χειρότερο; Μόλις πέσει η αυλαία και χαθούν τα φώτα, είστε μόνοι. Και αρχίζει το μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα:

Αν δεν είμαι σε πάνελ, υπάρχω;

Ξαφνικά, είναι 7 Ιουλίου. Δεν έχεις ρόλο. Δεν έχεις πλατό. Δεν έχεις χαμόγελο. Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε και το κινητό δείχνει μόνο ειδοποιήσεις από το “Μy ΕΡΓΑΝΗ” και μια μακρινή θεία που σου εύχεται καλό μήνα με γλυπτό αγγέλου.

Η PR που σου έστελνε δώρα σε κάθε premiere ξέχασε να σου στείλει το νέο μπουκάλι prosecco. Η εταιρεία με τα μαγιό σε έσβησε από το mailing list και προτιμά τώρα μια τικτοκίστρια με 870 χορούς στο ενεργητικό της. Ξαφνικά δεν υπάρχεις. Κι αρχίζεις να κάνεις το χειρότερο λάθος της καριέρας σου: να γράφεις μοναχικά captions του τύπου:

«Και τώρα ξεκούραση, μετά από μια γεμάτη σεζόν! Ευχαριστώ για όλα! #newchapter #summervibes»

Δηλαδή το «δεν έχω δουλειά από Σεπτέμβρη» αλλά πιο influencer friendly.

Όλοι εσείς που για 10 μήνες βγαίνατε στο γυαλί για να μιλήσετε «για το bullying», αλλά είχατε κλείσει ραντεβού με την ρεσεψιονίστ της εκπομπής για να της φωνάξετε γιατί δεν σας έβαλε σωστή φωτογραφία στο βίντεο — είστε τώρα στον καναπέ σας, με ένα φραπέ και το remote να παγώνει στη φάση «καμία προγραμματισμένη εκπομπή». Σαν να σας κατέβασε το σύστημα. Όπως τα διακοπτόμενα ρεύματα της ΔΕΗ.

Εκεί καταλαβαίνεις ποιος έχει φωνή και ποιος είχε μικρόφωνο δανεικό. Γιατί η ψευτολάμψη φεύγει, και μένει μόνο το πρόσωπο χωρίς ring light. Κάποιοι θα φροντίσουν να πάνε σε 3-4 γάμους influencer για να ποστάρουν από τον καλεσμένο του καλεσμένου, μπας και δείξουν “παρών”. Άλλοι θα κάνουν το λάθος να μπουν σε podcasts. Καταστροφή. Γιατί το podcast δεν έχει autocue.

Το πιο πικρό ξύπνημα είναι πάντα ο Σεπτέμβρης. Τότε που τα κανάλια έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, αλλά εσείς δεν ήσασταν μέσα σε αυτές. Και τότε αρχίζει η μεγάλη φάση “Να κάνουμε κάτι δικό μας;”.

Ο ένας θέλει να κάνει εκπομπή στο YouTube. Ο άλλος λέει “να βγούμε περιοδεία” (περιοδεία τι, δεν ξέρει ούτε εκείνος). Η άλλη λέει «να γράψουμε κάτι βιωματικό». Και σε αυτή την απελπισία γεννιούνται οι χειρότερες αποφάσεις της ιστορίας: εκείνες που ξεκινούν με τη φράση «Πάμε με δικά μας έξοδα, κι ό,τι γίνει».

Τελικά Ποιον Θα Κωλογλείψετε;

Αυτό είναι το υπαρξιακό ερώτημα του καλοκαιριού. Ποιον θα κωλογλείψετε τώρα που δεν υπάρχει πλατό, χορηγός, δημοσιογράφος του Zappit να σας δώσει πάσα και κάμερα να καταγράφει το νάζι σας; Πού είναι ο σκηνοθέτης να σας δείξει σε σέξι προφίλ; Πού είναι η καλή σας «φιλενάδα» του πάνελ να σας γράψει ένα «ήσουν υπέροχη φέτος» στο Instagram, για να το κάνετε repost με 47 gifs καρδούλες;

Η απάντηση είναι σκληρή: κανείς δεν σας χρειάζεται τον Ιούλιο. Κανείς. Η χώρα βράζει, ο κόσμος ψάχνει κλιματιστικό, εσείς ποστάρετε από το Κολωνάκι ένα #tb σε μαγιό, και όλοι σκέφτονται “αυτή πού ήταν; Α, ναι, σ’ εκείνο το πάνελ. Έλα μωρέ, δεν με ένοιαζε”.

Υστερόγραφο Από Καρδιάς (όχι σαν τα δικά σας):

Μην αγχώνεστε όμως. Θα ξαναρχίσει η σεζόν, και πάλι θα βρείτε κάποιο στούντιο να γαντζωθείτε. Θα βρείτε τρόπο να μπείτε από το παράθυρο ή έστω να πάτε για έναν καφέ “χαλαρά, απλώς να πούμε δυο ιδέες”. Γιατί η ελληνική τηλεόραση έχει πάντα χώρο για λίγη ακόμα υποκρισία, ειδικά όταν φοράει στρας και λέει «Καλημέρααααααα σας!».

Μέχρι τότε όμως… τρέξτε να ψαχτείτε αγάπες. Χάσατε το autocue, κι απομένει μόνο ο εαυτός σας. Κι αυτόν δεν τον ξέρετε.