Αγάπη μου, βάλε δίπλα ένα ποτήρι – όχι για να το σηκώσεις, αλλά για να το ακουμπήσεις με ειρωνεία, καθώς τα μίζερα ανθρωπάρια της υποτιθέμενης «καλής κοινωνίας» σε κοιτούν από τον καθρέφτη της κοινωνικής τους επιβεβαίωσης. Μην τους επιτρέψεις ποτέ να σε πείσουν ότι πρέπει να ζεις στις σκιές επειδή δεν είσαι «ένας από αυτούς». Εδώ ξεκινάει το δικό σου σπουδαίο γράμμα προς τον εαυτό σου.
Σκέψου τους: αυτοί που «ζούνε» για το επόμενο story στο Instagram, το σχόλιο που «θα τραβήξει», το hashtag που θα σε ανεβάσει. Ζώντας για το μετά – μετά τη φωτογραφία, μετά το post, μετά το σχόλιο. Δεν ζούνε στο τώρα· ζούνε στο μετά. Αυτό, για να το πετύχουν, σε κοιτούν με το βλέμμα του συστήματος: αν δεν φτιάξεις καλά το κάδρο, «πώς θα σε δεχτούμε;» σα να είσαι κουκλίτσα συλλογής – πολύ ωραία απλά να φαίνεσαι.
Είναι άνθρωποι που ζουν ξεκούμπωτοι μέσα στη γελοιότητα της εικόνας, ενώ φορούν κράνος εξασφάλισης της φάσης πιο πολύ και από James Bond. Κι όμως, κάτω από το κράνος, κρύβεται διάθεση μιζέριας: «να μην ξεχωρίσεις», «να μην πας κόντρα», «να μην τραντάξεις το σύστημα».
Αυτοί που νομίζουν ότι είναι πλούσιοι επειδή πήγαν στο Four Seasons ή στο ακριβό brunch ή έκαναν ένα γάμο για να σμίξουν τις περιουσίες τους. Δεν κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει πλούτος — ούτε στην αληθινή ζωή, ούτε στην τσέπη, ούτε στην καρδιά. Γιαπώνονται αλυσίδες λέξεων: «τρόπος ζωής», «στάτους». Ντυμένοι από έξω, αλλά μέσα — κρύοι. Μοιάζει με ολόσωμο costume party, αλλά χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο.
Εσύ, όμως, που δεν φοράς φίλτρο για να επιβεβαιωθείς, είσαι πιο πλούσιος. Απόψε, γέλα πάνω από έναν καφέ που θα πληρωθεί με λεφτά εργασίας, όχι με κάρτα χωρίς όρια. Συνέχισε να συζητάς σοβαρά πράγματα — πολιτική, προσωπική, ουσία. Όχι τύπου: «Πήγαμε σε gala‑νυχτέρια Σάββατο», αλλά: «Την Κυριακή είδαμε ρεαλιστική τέχνη. Ένιωσα». Ούτε τρέχεις για να δείξεις — τρέχεις για να νοιώσεις.
Εσένα σε φοβούνται. Γιατί δείχνεις αυθεντικότητα. Που δεν μένειwσ στα καθωσπρέπει, αλλά είσαι υγρός, αληθινός. Αυτούς τους τρομάξεις, και δεν το περιμένουν. Γι’ αυτό σε περιφρονούν: «σε κάποιον σαν εσένα τι αξία δίνει αυτός ο καφές έξω από premium;» Μη δεις την απορία τους ως νίκη. Είναι το τελευταίο τους όπλο — πρόσεξε: αν τους προδώσεις, θα σε μειώσουν.
Γι’ αυτό κοίταξε την Ιθάκη σου. Κάνε λάθη χωρίς να κρύβεσαι. Κάνε επιλογές που νιώθεις. Μην πέσεις στην παγίδα: «αν δεν δείχνεις όσο θέλω, δεν είσαι ούτε μέσα». Γιατί η «καλή ζωή» της «καλής κοινωνίας» τους – ξερνάω πεταλούδες – αφήνει την πραγματική ζωή έξω στο σκοτάδι.
Θέλουν να είσαι “κανονικός”. Να λάμπεις αλλά μέσα στα τετράγωνα του καθωσπρεπισμού τους. Να μιλάς αλλά να μην σκέφτεσαι. Να γελάς, αλλά να μην χρειάζεσαι. Να δείχνεις μ’ ένα φίλτρο: “all good!”. Δεν χωράς εκεί – γιατί δεν είσαι εκεί. Έχεις λόγο αλλά δεν είναι για το highlight reel. Έχεις μπλε χρώματα, όχι φίλτρα.
Είναι σαν να σε προτρέπουν: «μην πας στο βάθος». Δεν θέλουν τα βαθιά σου περιεχόμενα. Κάνουν λίφτινγκ για να δείχνουν λαμπερά, αλλά για να το κρατήσουν, απαγορεύουν χάρισμα. Γιατί αν έχεις, αν λάμπεις από ουσία, τα ποστάκια ξεβολεύονται.
Κλείσε την πόρτα στα μίζερα ανθρωπάρια. Μην τους αφήσεις να σου κλέψουν το φως σου. Κράτα αυτότο: λάμψε, το φως σου ξέρει καλύτερα από τους καθρέφτες που κουνιούνται για likes. Το φως είναι δικό σου. Δεν το νοικιάζεις. Μπορεί να φαντάζεις για εκείνους κάτι έξω από τον καθωσπρεπισμό τους, αλλά εκείνοι φοβούνται. Ναι, λοιπόν: «Λάμψε». Θα τους ξεβολέψεις. Εκεί είναι η δύναμη. Να μην σ’ υπολογίζουν – να σ’ εκτιμούν.
Γιατί αυτά τα ανθρωπάρια φοβούνται το αυθεντικό. Γιατί το ζωντανό απαιτεί… ζωή. Χωρίς ζελεσμένα γέλια, χωρίς κολλητικά smileys, χωρίς κινούμενα story. Ζωή που γίνεται – σε στιγμές, όχι σε slideshow.
Βγες εκτός σκιά σου – αλλά όχι σε φως νοσηρό. Είναι το φως σου: της ατέλειας, της αλήθειας, των δικών σου τραγουδιών. Δεν σε νοιάζει αν δεν έκανες brunch στο ακριβό place. Σε νοιάζει αν γεύτηκες μια ουσία, μία πράξη, μια σκέψη.
Μην φοβηθείς να πεις: “Είμαι εγώ”. Κι αν σε κόψουν από τις επιλογές τους, πρόσεξε: σου δείχνουν τι φοβούνται περισσότερο. Τον εαυτό σου και τις δικές τους αλήθειες που κρύβουν κάτω από την πολυτελή μπουχάρα…
Σου το λένε όλοι: «γίνε όπως εμείς για να ανήκεις». Πονηρά. Διχαστικά. Σαν καθρέφτης που σε παραμονεύει. Εσύ, όμως, κράτα τη λέξη “ανήκω” για όταν λες: “Ανήκω στον εαυτό μου”.
Και με κάθε αναπνοή, αποδοκίμασε την ιδέα πως «αν δεν ταιριάζεις, είσαι μαύρη τρύπα». Ναι, είσαι– μαύρη τρύπα που λιμπίζεται αστέρια, όχι που τα σβήνει. Μην σκορπίσεις τη λάμψη σου, κράτησέ τη για μέσα σου και κράτα το λίγο περίσσεμα – για εκείνους που αναζητούν την αυθεντική αλήθεια, που σε βλέπουν χωρίς story.
Κι εσύ, καθώς ζεις σε δικό σου φως — όχι πλαστικό, όχι πολυτελές, αλλά γεμάτο αλήθεια — είσαι εσύ: πιο σκληρός απ’ την κακία τους, πιο ισχυρός απ’ τη μιζέρια τους. Και – πιο ελεύθερος απ’ ό,τι νόμιζες.
Και ξέρεις κάτι; Μην τους φτύσεις, όχι τίποτε άλλο αλλά το σάλιο το θες για την ενυδάτωση σου… Κατούρα τους… αυτό τους αξίζει, να τους επιστρέψεις τις τοξίνες που σε πότισαν όλα αυτά τα χρόνια!
