Ο κόσμος είναι γεμάτος κατηγορίες. Άνθρωποι “πρωινοί τύποι”, “night owls”, “μινιμαλιστές”, “χύμα στο κύμα”, “κομψοί αλλά διακριτικοί”, “τρώω τοστ χωρίς ψίχουλα” ή “κάνω unboxing με γάντια λευκής παρθενίας”. Εγώ, ωστόσο, ζω στη μοναδική κατηγορία που απλώς ονομάζεται “εγώ”. Μια ράτσα μόνη της. Ένας θίασος εσωτερικής παράστασης, μια ανοιχτή σκηνή με ταμπέλα “Σήμερα: όλα τα έργα μαζί”.

Είμαι ένας χαρακτήρας που δεν κατατάσσεται, δεν ορίζεται, δεν καταλαγιάζει. Σαν τσάι με κονιάκ και καρδούλες από καυτερή πάπρικα.

Ας ξεκινήσουμε από το πρωινό μου ξύπνημα. Είμαι το είδος του ανθρώπου που ξυπνάει σαν Βιεννέζικη οπερέτα σε διασκευή από τα Καρουζέλ του Μπουρντέν. Ο ήλιος χτυπάει τις κουρτίνες, εγώ σηκώνομαι με το soundtrack από τη “Λίμνη των Κύκνων”, αλλά φοράω ρόμπα τύπου “Καμπαρέ” και παντόφλες birkenstock καοτσουκένιο. Κάθε πρωινό μου έχει κάτι από τα απομεινάρια μιας βασιλικής αυλής που δεν ξέρει ότι η μοναρχία έχει πέσει εδώ και αιώνες.

Καφές; Φυσικά. Αλλά όχι ένας τυχαίος. Ο καφές πρέπει να είναι macchiato με αφρό που θυμίζει ανοιξιάτικη πάχνη σε ύψος δύο δαχτύλων. Αν δεν είναι έτσι, απλώς κάνω performance δυσαρέσκειας σε τρία μέρη, με δραματικό φινάλε και χαμηλό φωτισμό.

Και κάπου εκεί ξεκινά το μεγαλείο της πολυσχιδούς μου ύπαρξης.

Διότι δεν είμαι απλώς άνθρωπος. Είμαι jukebox συναισθημάτων, τσίρκο επιρροών, πασαρέλα του νου και του (όταν με παίρνει) σώματος. Ή, όπως είπε μια φίλη μου – “Σαν να βλέπεις ταυρομαχία με χορευτικά της Μαντόνα και αφηγητή τον Καρυωτάκη”. Δεν είναι εύκολο να είσαι εγώ, αλλά ο κόσμος αξίζει έναν τέτοιο θεαματικό κόπο.

Το στυλ μου; Παράδοξο.

Δεν ντύνομαι. Κατοικώ τα ρούχα.

Άλλοτε είμαι σαν ηθοποιός του Μπελ Επόκ που ξέμεινε σε φεστιβάλ γαστρονομίας στη Μάνη. Άλλοτε channelάρω το πνεύμα της Ντάλμα με την cool απόγνωση της Μαριάνθης Κεφάλα όταν της έλειψε η μπουτονιέρα. Δεν φοράω ρούχα απλώς – κάνω διατριβή πάνω τους. Ένα σακάκι μου δεν είναι απλώς σακάκι. Είναι ψυχολογική διάγνωση, not.

Ας μη μιλήσω για τη μουσική μου ταυτότητα. Ή μάλλον, ας μιλήσω, γιατί αλλιώς θα ανατιναχτώ από ενθουσιασμό. Μέσα μου παίζει ταυτόχρονα:

• ο Ραχμάνινωφ,

• η “Τσαχπίνα” της Μαράντη,

• μια live ηχογράφηση της Αρβανιτάκη σε ταράτσα του Θησείου το 1998 που δεν υπάρχει πουθενά αλλά την έχω εσωτερικά,

• και η φωνή της θείας μου της Μαρίας που τραγουδάει “Στου Θωμά” με μανία θρίλερ-τύπου Τζακ Νίκολσον στην Λάμψη.

Αν με ρωτήσεις τι μου αρέσει, θα σου πω “εξαρτάται από τον καιρό, τη φάση της σελήνης και την ψυχική μου διαύγεια όταν έψηνα καφέ”. Δεν είμαι αναποφάσιστος. Είμαι πολλαπλά αποφασισμένος.

Είμαι επίσης ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει:

• στιλιστική ανάλυση της εμφάνισης της Μιμής Ντενίση το 1995 στην Επίδαυρο,

• κριτική ψυχολογικού βάθους για το πώς η ελληνική showbiz είναι μεταμοντέρνα τραγωδία σε loop,

• και να φτιάξει μπρουσκέτες με πέστο βασιλικού γιατί έτσι ένιωσε το απόγευμα.

Πολυσχιδής. Δηλαδή;

Μουσική, στιλ, άποψη, δράση, ανατροπή, αγάπη για τα περίεργα, ανάγκη να γράψω το αλλόκοτο. Είμαι κι ένας μικρός σαρκαστής, βεβαίως. Το χιούμορ μου; Κάπως σαν να έγραψε tweets ο Τσώρτσιλ υπό την επήρεια ρακόμελου. Δεν σε χτυπάει αμέσως, αλλά όταν το κάνει, νιώθεις ότι πρέπει να πιεις νερό και να πάρεις λίγη απόσταση.

Η ελληνική πραγματικότητα;

Ένας οδοστρωτήρας ανοησίας, τον οποίο αντιμετωπίζω με τη χάρη ενός μπαρόκ καμπαναριού που αρνείται να σιγήσει. Περνώ μέσα από τις πανελλαδικές, τη γραφειοκρατία, τα σήριαλ της ΕΡΤ και τα stories των influencers σαν να είμαι τουρίστας σε μουσείο με ηχητική ξενάγηση από τη Βλαχοπούλου. Το κάτω πάτωμα γιατί είπαμε το έχετε; Α! Ναι σωστά, να κρατάει το πάνω!

Αναλύω με το μάτι του ψυχιάτρου και το στόμα της κουτσομπόλας, Παναγιωτοπούλου στο 6ο πάτωμα. Και όλα αυτά τα κρατώ μαζί με λίγο lip balm και ένα στυλό Montblanc στην τσέπη, γιατί δεν ξέρεις ποτέ πότε θα πρέπει να γράψεις σονέτο για κάποιον που σου ’κανε νεύμα στο τρόλεϊ.

Κάποιες μέρες, ναι, είμαι ακραία πρακτικός.

Άλλες, όμως, χρειάζομαι 45 λεπτά για να διαλέξω ποιο πιάτο ταιριάζει στο mood μου για delivery. Γιατί όλα είναι τέχνη. Ακόμα και η ντοματοσαλάτα ― ειδικά όταν τη σερβίρεις με προλόγους.

Είμαι “παντός καιρού”, όπως λέει και η πιστοποίηση I Saw™.

Εκεί που οι άλλοι λυγίζουν, εγώ γλιστράω σαν πούπουλο πάνω σε σατέν τραπεζομάντιλο. Έχω δει και τις καλές μέρες και τις “πώς-ξυπνήσαμε-πάλι-στη-χούντα;” μέρες. Είμαι κουλτούρα και κακουχία, σαρδάμ και συγκίνηση, σουρεαλισμός και σχέδιο δράσης. Τα πάντα όλα λέμε, ξεπουλάμε!

Και παρόλο που είμαι πολλά, ποτέ δεν είμαι κάτι μόνο.

Δεν ήρθα στον κόσμο για να με καταλάβουν όλοι. Ήρθα για να καταλάβουν ότι υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο.

Να είσαι σύνθετος.

Να είσαι εκκεντρικός αλλά γνήσιος.

Να λες “Εύγε” στον καθρέφτη σου και να το εννοείς. Αξίζω, αξίζω, αξίζω… μαζευτείτε life coaches σας έφαγα λάχανο!

Όπως είπε κι εκείνη η φίλη μου (που δεν έχει social αλλά είναι πάντα μέσα σε όλα):

“Είσαι σαν σαρλότ φράουλα που τραγουδάει μπαλάντες του ’80 φορώντας πορσελάνινο γιακά”.

Και της απάντησα:

“Και να φανταστείς δεν έχω δείξει ακόμα τα καλά μου”.