Ας το παραδεχτούμε. Ταΐζουμε τα παιδιά με ψευδαισθήσεις από την πρώτη μέρα που πατούν το πόδι τους σ’ αυτόν τον πλανήτη. Από την κούνια σχεδόν, αρχίζουμε να τους ψιθυρίζουμε παραμύθια με πρίγκιπες που καταφτάνουν πάνω σε άλογα (λευκά, φυσικά – το χρώμα έχει σημασία), βασιλοπούλες που είναι πάντα όμορφες, ευγενικές και περιμένουν παθητικά τη σωτηρία τους και έναν έρωτα τόσο τέλειο, που ούτε το Instagram δεν μπορεί να τον συλλάβει.
Και μετά, απορούμε γιατί στα 30 τους κολλάνε με τοξικούς, γιατί πιστεύουν ότι οι σχέσεις είναι σαν τα stories που σβήνουν σε 24 ώρες και γιατί το ghosting τους φαίνεται φυσιολογικό όσο και η αναπνοή.
Όχι άλλα παραμύθια, λοιπόν. Όχι άλλα “και ζήσαν αυτοί καλά” χωρίς να εξηγούμε τι σημαίνει “καλά”. Διότι το “καλά” των σχέσεων περιλαμβάνει και απλήρωτους λογαριασμούς, και ξεραμένα φυτά στο μπαλκόνι, και τσακωμούς για το αν το χαρτί τουαλέτας πρέπει να πέφτει προς τα έξω ή προς τα μέσα.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται άλλα ψέματα. Χρειάζονται την αλήθεια – την ωμή, αγνή και ντυμένη με το βρώμικο φούτερ της Κυριακής αλήθεια:
- Ο πρίγκιπας μπορεί να ροχαλίζει. Όχι, δεν είναι το ροχαλητό του γλυκούλι. Είναι κανονικό, ενοχλητικό, ξυπνάς 3 φορές μέσα στη νύχτα και σκέφτεσαι να του κλείσεις τη μύτη. Με μαξιλάρι.
- Η βασιλοπούλα μπορεί να έχει κακή διάθεση. Όχι γιατί της φταίει κάτι συγκεκριμένο. Απλώς είναι άνθρωπος. Δεν θα σε περιμένει πάντα ντυμένη σαν να βγήκε από μπαλέτο της Disney. Μπορεί να φοράει φόρμα με λαδολεκέ και να μυρίζει μαστίχα από την αποτρίχωση.
- Ο έρωτας δεν λύνει προβλήματα – φέρνει καινούργια. Στην αρχή είναι όλα όμορφα, butterflies, καρδούλες και μηνύματα με φατσούλες. Μετά έρχονται οι κοινές αποφάσεις, οι υποχωρήσεις, οι αδιάκριτες ερωτήσεις συγγενών και ο συγχρονισμός στο Netflix. Και το remote που το κρατάει ΠΑΝΤΑ αυτός.
- Η αγάπη δεν είναι η απουσία προβλημάτων – είναι η συμφωνία να τα υπομένετε μαζί. Κι αυτό δεν λέγεται στα παραμύθια. Εκεί όλα τελειώνουν όταν ξεκινάνε – στο γάμο, στο φιλί, στο “όλα θα πάνε καλά”. Μακάρι να ήξεραν πόσα ξυπνητήρια, πλυντήρια και “μην ξεχάσεις να πάρεις ψωμί” περιλαμβάνει το “καλά”.
- Η απουσία ενδιαφέροντος δεν είναι ρομαντική – είναι συναγερμός. Είναι λόγος να τρέχεις. Μακριά. Με GPS.
- Ο έρωτας δεν έρχεται μόνο μία φορά. Δεν υπάρχει “ο ένας και μοναδικός”. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί, ο καθένας με το δικό του μάθημα. Κάποιοι για να σε σηκώσουν. Κάποιοι για να σε τσακίσουν. Και κάποιοι απλώς για να σε κάνουν να διαγράψεις Spotify playlists με κλάμα.
- Δεν είναι όλοι οι βάτραχοι πρίγκιπες. Μερικοί είναι απλώς βάτραχοι. Και μερικές φορές, όσο και να τους φιλάς, παραμένουν ψυχροί, βλεννώδεις και κρύβουν κι άλλες πρώην κάτω από το νούφαρο.
- Η αγάπη δεν είναι για όλους την ίδια στιγμή. Δεν πειράζει αν είσαι μόνος. Δεν πειράζει αν δεν έχεις βρει το “άλλο σου μισό”. Δεν είμαστε παζλ. Δεν μας λείπει κομμάτι. Μπορείς να είσαι ολόκληρος μόνος σου και να μην χρειάζεται κανέναν να σε συμπληρώσει.
- Η τοξικότητα δεν έχει γοητεία. Δεν είναι cool να σε πονάει κάποιος. Δεν είναι “πάθος” το να μη σου απαντάει για μέρες και μετά να σου σκάει ένα “μωρό μου, έτρεχα”. Είναι απλώς ανωριμότητα με άρωμα χειριστικότητας.
- Κάποιες σχέσεις δεν τελειώνουν – διαλύονται αργά και βασανιστικά. Δεν είναι όλα τα φινάλε θεαματικά. Κάποια είναι σιωπηλά. Ξυπνάς μια μέρα και δεν σου λείπει. Και καταλαβαίνεις ότι τελείωσε πολύ πριν το παραδεχτείτε. Αυτά τα παραμύθια ποιος θα τα πει;
Οι σχέσεις – όλων των ειδών – δεν είναι μια ροζ κορδέλα με χρυσόσκονη. Είναι σκάψιμο, ιδρώτας, προσπάθεια, και ναι – μερικές φορές και καθαρό μαζοχισμό. Είναι το να προσπαθείς να επικοινωνήσεις ενώ έχεις τρεις δουλειές, πονάει η μέση σου και ο άλλος επιμένει να σου στείλει meme με γάτες που “είναι ακριβώς σαν εμάς!”.
Αντί για παραμύθια, λοιπόν, ας δίνουμε στα παιδιά μας ιστορίες με ειλικρίνεια. Ας τους λέμε για σχέσεις που χτίστηκαν με κόπο. Για ανθρώπους που αγαπήθηκαν επειδή σέβονταν ο ένας τον άλλον – και όχι επειδή βρήκαν το ίδιο τραγούδι ωραίο στο TikTok. Για χωρισμούς που πονάνε, αλλά σώζουν. Για το ότι μερικές φορές η πιο γενναία απόφαση δεν είναι να μείνεις, αλλά να φύγεις.
Να τους λέμε ότι ο έρωτας δεν είναι ταινία – είναι making of. Με φώτα που καίνε, σκηνοθέτες που φωνάζουν, και σκηνές που κόβονται στο μοντάζ. Και ότι ναι, μπορεί να υπάρξει happy end. Αλλά όχι γιατί το έγραψε ένας παραμυθάς. Επειδή το έφτιαξαν μαζί – με κόπο, με χιούμορ, και με καφέδες που δεν χύθηκαν πάνω στο laptop.
Ίσως έτσι, τα παιδιά να μην παθαίνουν εγκεφαλικό όταν κάποιος δεν τους απαντήσει μήνυμα για δύο ώρες. Ίσως να μην περιμένουν λουλούδια από κάποιον που δεν θυμάται καν τα γενέθλιά τους. Ίσως να καταλάβουν νωρίς ότι η αγάπη δεν είναι μαγεία. Είναι επιλογή. Και κάθε μέρα, πρέπει να την ξανακάνεις.
Οπότε, ναι. Τέρμα τα παραμύθια.
Ας αρχίσουμε να λέμε ιστορίες.
Αληθινές.
Με δράκους που δεν σκοτώνονται με ένα φιλί. Με ήρωες που κλαίνε, χάνουν, σηκώνονται. Και με αγάπες που δεν είναι τέλειες – αλλά είναι ανθρώπινες.
Γιατί αυτά θα σώσουν τον εγκέφαλο του παιδιού σας όταν βγει εκεί έξω. Και δεν θα κάνει reboot στην πρώτη απώλεια σήματος.
