Στην αρχή εδημιούργησεν ο Θεός τον ουρανό, τη γη και την πρώτη selfie με φίλτρο “Valencia”. Και είδε ότι η φωτογραφία ήτο καλή – αλλά θα ήτο καλύτερη με λίγο περισσότερη χρυσόσκονη και ένα inspirational quote από τον Paulo Coelho, άσχετο με το περιεχόμενο, αλλά ταμάμ για engagement. Έκτοτε, το ανθρώπινο είδος κατρακύλησε σε μια πνευματική εκδοχή του Zara σε περίοδο εκπτώσεων: όλα φαίνονται πολυτελή αλλά ξέρεις πως θα ξηλωθούν μετά το πρώτο πλύσιμο.

Πρώτα ήρθαν οι fashionistas, οι ιέρειες των απανταχού «καρπουζιών», που ως άλλες Μαρίες Αντουανέτες ντυμένες απ’ το Shein, σου ψιθύριζαν με το βλέμμα: «Αν δεν έχετε στιλ, φάτε #aesthetic». Έπειτα ήρθαν οι lifestyle queens, αυτές που πίνουν matcha με καλαμάκι από μπαμπού και ποστάρουν «Mykonos mornings» από μπαλκόνια της Καλλιθέας. Και στο τέλος – σαν αποκαλυπτική βροχή από stories – εμφανίστηκαν οι μεταμοντέρνες νύφες του clickbait: αυτές που επιλέγουν λεζάντες όπως «Μείνε πιστή στον εαυτό σου» κάτω από φωτογραφία με 19 ρετουσαρισμένα φίλτρα, τρία φώτα ring και έναν εσωτερικό διάλογο που πάει κάπως έτσι: «Ποιον πρέπει να κοροϊδέψω σήμερα για να μου στείλει τσάμπα παπούτσια;»

Ας τις γνωρίσουμε καλύτερα.

Η Influencer της Ανέξοδης Σοφίας

Αυτή είναι η ιέρεια του καθημερινού ψέματος. Παιδί της εποχής του Pinterest και των αποσπασμάτων τύπου «Πρέπει να γίνεις αυτό που αγαπάς» γραμμένα πάνω σε φόντο από θάλασσες Σαντορίνης και αδιόρατες κυτταρίτιδες, η εν λόγω ύπαρξη χτίζει την αυτοκρατορία της πάνω στα συντρίμμια της γλωσσικής σύνταξης και την παραμόρφωση της έννοιας της «αυθεντικότητας».

Ακολουθείτε από χιλιάδες, γιατί οι ακόλουθοι την πιστεύουν – ή μάλλον πιστεύουν ότι πίσω από κάθε νάζι, κάθε duckface, κάθε #nofilter (με τρία φίλτρα) κρύβεται μια «γυναίκα με άποψη». Αν ήταν βιβλίο, θα ήταν ο Μικρός Πρίγκιπας σε έκδοση Pop Art με gloss εξώφυλλο, προλογισμένο από τον Snik. Αν ήταν άρωμα, θα ήταν κάτι που λέγεται “Ego #5”, και θα μύριζε παγωμένο latte με υποψία αλαζονείας και ιδρώτα πλαστικού glamour.

Η Influencer της Πνευματικής Αυταπάτης

Συνήθως έχει ανακαλύψει τον Βούδα μέσω TikTok και τον Γκαίτε μέσω αναρτήσεων στο Pinterest. Δεν έχει διαβάσει ούτε ένα ποίημα, αλλά λέει «Είμαι τόσο Καβάφης lately». Πιστεύει στον Ερμή τον ανάδρομο, στον Δία τον ευθυγραμμισμένο, και στις κάρτες ταρώ που πήρε σε set από το Tiger. Η σχέση της με τη φιλοσοφία είναι σαν τη σχέση της Barbie με την αστροφυσική: έχει το look, αλλά όχι την ουσία.

Θα σου μιλήσει για «θετική ενέργεια» τη στιγμή που ανεβάζει καυστικά stories για «εκείνες τις τοξικές φίλες». Θα σε διδάξει «πώς να είσαι ευγνώμων» μέσα από unboxing με διαφημιστικά δώρα που ήρθαν για να μείνουν μέχρι να λήξει η συνεργασία. Είναι το πνευματικό ανάλογο μιας vintage λάμπας με LED: προσποιείται ότι φωτίζει αυθεντικά, αλλά μέσα της είναι απλά φτηνό πλαστικό.

Η Influencer του Αντι-Influencing

Αυτή είναι πιο ύπουλη. Σου λέει: «Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες. Δεν με νοιάζουν τα likes». Και ακριβώς εκεί είναι που ξέρεις ότι θα φτιάξει ένα TikTok με τον τίτλο «Πώς έφτασα τα 10.000 followers χωρίς να προσπαθήσω (πολύ)». Είναι η χειρότερη μορφή υποκρισίας, γιατί πουλάει την αποχή ως προϊόν. Το δεν με ενδιαφέρει είναι πλέον το πιο καλοστημένο ενδιαφέρον.

Περπατά ξυπόλητη σε φωτογραφία που έχει τραβηχτεί από επαγγελματία φωτογράφο, φορώντας πουκάμισο vintage που της το έστειλε PR εταιρεία της Δανίας. Πίνει κρασί από κεραμική κούπα ενώ σου πουλάει χυμούς αποτοξίνωσης στα 28 ευρώ το λίτρο. Είναι το ντελικάτο ξεψύχισμα του δήθεν, τυλιγμένο σε ετικέτα «χειροποίητο».

Το βασίλειο των hashtags

Μια ανίερη συμφωνία έχει γίνει. Ο διάβολος, πλέον, δεν χρειάζεται να προσφέρει ψυχές για να αποκτήσει εξουσία. Του αρκεί ένα #blessed. Εκεί, μέσα σε λεζάντες με λογοτεχνικές απόπειρες του τύπου «Όταν ο ήλιος σε αγγίζει, όλα είναι δυνατά», ξεκινά η νέκρωση του νου. Οι λέξεις έχουν πάψει να σημαίνουν – υπάρχουν για να γεμίζουν χώρο κάτω από selfies. Το “ευγνωμοσύνη” σημαίνει “μου ήρθε το PR πακέτο”, το “αυθεντικότητα” σημαίνει “ναι, έκανα botox αλλά μίλα μου γι’ αυτό”, και το “girl boss” έχει καταντήσει να σημαίνει “έχω κάνει συνεργασία με ένα brand που φτιάχνει σουτιέν για καρέκλες”.

Το κοινό

Όμως ας μην ξεχνάμε: το τέρας χρειάζεται κοινό για να συνεχίσει να τραντάζει τις πλατφόρμες. Και το κοινό, φίλοι μου, είναι η νέα αριστοκρατία του τίποτα. Είναι αυτοί που αφήνουν σχόλια του τύπου «Θεά!» και «Πόσο ταυτίζομαι!» κάτω από λεζάντα που λέει «Μόνο εγώ και ο εαυτός μου, στη σιωπή του τίποτα». Είναι αυτοί που ζουν μέσα από τα φίλτρα άλλων. Που νομίζουν ότι το να είσαι influencer είναι επάγγελμα, όπως το να είσαι καρδιοχειρουργός ή δασκάλα σε σχολείο – μόνο με λιγότερο κόπο και περισσότερη αυτοφωτογράφηση.

Το τέλος (που δεν είναι τέλος)

Δεν υπάρχει κάθαρση εδώ. Δεν υπάρχει κάστρο που πέφτει, ούτε βασίλισσες που τιμωρούνται για την ματαιοδοξία τους. Μόνο stories που συνεχίζονται. Μόνο νέα sponsored posts, νέα αρώματα, νέα ρούχα. Το timeline κυλάει, και το περιεχόμενο είναι σαν το περιτύλιγμα των σοκολατένιων αυγών: αστραφτερό, γυαλιστερό, αλλά μέσα – άδειο.

Και κάπου εκεί, μες στο μακρινό βάθος του feed, ο αλγόριθμος ψιθυρίζει μια τελευταία ευχή: «Μακάρι να ακολουθήσει πίσω».

Τσίχλα μπούκλα κορίτσια!