Από μικροί μεγαλώνουμε με μια υπόγεια αλλά πανίσχυρη απειλή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας: “Τι θα πει ο κόσμος;” Λες και ο κόσμος είναι μια γριά καρακάξα που κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία και σχολιάζει με μένος τη ζωή μας, μεταξύ τριών ελληνικών καφέδων και ενός κουτιού τσιγάρα.

Αλλά να σου πω ένα μυστικό; Ο κόσμος δεν νοιάζεται! Ο κόσμος έχει να ασχοληθεί με το δικό του δράμα – τα απλήρωτα δάνεια, τη μέση που τον πεθαίνει, το αφεντικό που του πίνει το αίμα με το καλαμάκι. Αντί να σπαταλάς τη ζωή σου προσπαθώντας να ικανοποιήσεις ένα ανύπαρκτο “συμβούλιο ηθικής” που συνεδριάζει υποτίθεται στα παρασκήνια της κοινωνίας, γιατί δεν δοκιμάζεις κάτι πιο ριζοσπαστικό, όπως… να ζήσεις;

Η ιερή γελοιότητα του “να είσαι αρεστός”

Πάρε για παράδειγμα την καθημερινή σκηνή της επιλογής ρούχων. Θέλεις να φορέσεις εκείνο το κατακόκκινο πουκάμισο με τις ασημένιες νεκροκεφαλές; “Όχι, μωρέ, είναι πολύ εκκεντρικό, τι θα πουν στο γραφείο;” Ξεροκαταπίνεις, βάζεις το μπεζ πουλόβερ της υποταγής και φεύγεις. Τι κατάφερες; Ένα ακόμη βήμα προς την αφάνεια.

Ή σκέψου το άλλο: πας σε μια ταβέρνα, βλέπεις το μενού και πεθαίνεις για κόκορα κρασάτο. Αλλά οι φίλοι σου παραγγέλνουν όλοι σαλάτες και φιλέτα κοτόπουλο γιατί “προσέχουν”. Εσύ τι κάνεις; Σκύβεις το κεφάλι, παραγγέλνεις μια γαμημένη σαλάτα, και το βράδυ τρως ό,τι βρεις στο ψυγείο, γιατί, μάντεψε: η υποταγή στη γνώμη των άλλων δεν σε χορταίνει!

Οι γνώμες είναι σαν τις κωλότριχες: όλοι έχουν από μία

Ο κάθε πικραμένος έχει μια γνώμη για το πώς θα έπρεπε να ζήσεις. Οι θείες θεωρούν ότι έπρεπε ήδη να έχεις παντρευτεί και να έχεις βγάλει δύο παιδιά-αντίγραφα του εαυτού σου. Ο γείτονας πιστεύει ότι το αυτοκίνητό σου είναι “πολύ φθηνό” ή “πολύ φανταχτερό”. Το αφεντικό σου νομίζει πως δεν δουλεύεις αρκετά, η μάνα σου πως δουλεύεις πάρα πολύ. Όλοι, μα όλοι, έχουν κάτι να πουν.

Τώρα έρχεται η μεγάλη ερώτηση: Γιατί να τους ακούσεις; Αυτοί θα ζήσουν τη ζωή σου; Θα πληρώσουν τους λογαριασμούς σου; Θα σηκώσουν τα βάρη των επιλογών σου; Όχι. Επομένως, γιατί να τους αφήσεις να επηρεάζουν κάθε σου απόφαση;

Το μαγικό “Δε γ@μιέται;”

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκλωβίζεσαι στα μάτια των άλλων. Αν θέλεις να κάνεις κάτι και δεν βλάπτει κανέναν, απλά κάν’ το! Και αν κάποιος έχει ένσταση, απάντα με ένα γλυκύτατο, αφοπλιστικό “Δε μου γ@μιέσαι και ‘συ;”

Θέλεις να αλλάξεις δουλειά στα 40 σου γιατί βαρέθηκες να είσαι πιόνι σε μια εταιρεία; Δε γ@μιέται;

Θέλεις να πας διακοπές μόνος σου γιατί όλοι οι φίλοι σου είναι βαρετοί; Δε γ@μιέται;

Θέλεις να βάψεις τα μαλλιά σου ροζ γιατί έτσι γουστάρεις; ΔΕ Γ@ΜΙΕΤΑΙ!

Όταν σταματήσεις να δίνεις σημασία στις γνώμες των άλλων, θα νιώσεις μια ελευθερία που δεν την είχες φανταστεί ποτέ. Ξαφνικά, οι φόβοι σου θα διαλυθούν σαν κακόγουστο συννεφάκι από ψεύτικα προβλήματα.

Αν υπάρχει κάτι πιο τραγικό από το να αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή σου, είναι να το καταλάβεις όταν είναι αργά. Όταν φτάσεις 80 χρονών και αναρωτιέσαι “Γιατί δεν έκανα αυτό που ήθελα;” – τότε, καληνύχτα.

Αλλά έχεις ακόμη χρόνο. Σήμερα, αύριο, κάθε μέρα, μπορείς να βάλεις σε εφαρμογή τη μαγική συνταγή: Ζήσε όπως θες και γράψε τους όλους στα παλιά σου τα παπούτσια.

Και αν κάποιος σε ρωτήσει “Μα τι θα πει ο κόσμος;”, απλά γέλα και απάντησε:

“Ό,τι θέλει. Εγώ έχω ζωή να ζήσω.”