Λοιπόν, φίλε μου, ας μιλήσουμε για τον μικρό σατανά που λέγεται κρίση πανικού. Ξαφνικά, χωρίς να σου χτυπήσει καν την πόρτα, έρχεται και σου λέει: “Γεια, ήρθα να σε πείσω ότι πεθαίνεις.” Μούδιασμα στα άκρα; Check. Κρύος ιδρώτας; Check. Καρδιά που χτυπά σαν τρελή λες και μόλις ανέβηκες τον Όλυμπο τρέχοντας; Check. Και το αποκορύφωμα; Η σκέψη ότι αυτό είναι, τέρμα, πάπαλα, φεύγεις από τη ζωή.

Και κάπου εδώ ξεκινά το πάρτι. Κάποιοι το βιώνουν μία φορά στα 17 και την ξεχνάνε. Άλλοι, πιο τυχεροί (λέμε τώρα), το ζουν ξανά και ξανά μέχρι να αρχίσουν να φοβούνται τη σκιά τους. Οι κρίσεις πανικού είναι το απόλυτο mindfuck: το σώμα σου μπαίνει σε mode έκτακτης ανάγκης χωρίς να υπάρχει κανένας γ@μ@μένος λόγος. Δεν τρέχεις μπροστά από λεωφορείο, δεν σε κυνηγάει καμία αρκούδα, αλλά ο εγκέφαλός σου έχει αποφασίσει ότι είσαι ένα βήμα πριν το θάνατο.

Και τα συμπτώματα; Χαμός:

  • Η καρδιά σου κάνει πάρτι techno
  • Νιώθεις ότι ο αέρας έχει τελειώσει και ότι θα λιποθυμήσεις (spoiler: δεν θα λιποθυμήσεις)
  • Τα χέρια και τα πόδια μουδιάζουν (ναι, και το αριστερό χέρι, αλλά όχι, δεν είναι έμφραγμα)
  • Νιώθεις ότι χάνεις το μυαλό σου (spoiler: δεν το χάνεις, αλλά ναι, είναι γ@μάτα τρομακτικό)

Το καλύτερο; Όλο αυτό κρατάει μόνο λίγα λεπτά. Ναι, σωστά διάβασες. Ο οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει τόσο καιρό σε κατάσταση συναγερμού, οπότε σε λιγάκι θα σε αφήσει στην ησυχία σου. Αλλά όχι πριν σε κάνει να σκέφτεσαι: “Ωχ, πότε θα ξανάρθει;” Και κάπως έτσι ξεκινά το υπέροχο κεφάλαιο που λέγεται “Φοβάμαι μην ξαναπάθω κρίση πανικού, και αυτή η σκέψη ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ”. Ο εγκέφαλος είναι ένα διαβολικό εργαλείο, δεν συμφωνείς;

Γιατί συμβαίνει αυτό το πανηγύρι; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Παίζουν ρόλο τα γονίδια, το στρες, οι ορμόνες, η υπαρξιακή κρίση που περνάς επειδή χώρισες ή επειδή η ζωή είναι έτσι γενικά. Και φυσικά, μπορείς να προσθέσεις και λίγη καφεΐνη για να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Και τώρα, το πιο κρίσιμο ερώτημα: Πώς τη γλιτώνεις;

  • Ξεκίνα ψυχοθεραπεία, γιατί το να το παλέψεις μόνος σου είναι σαν να παλεύεις με έναν αόρατο νίντζα
  • Μάθε τεχνικές αναπνοής, γιατί το να θυμάσαι να αναπνέεις βοηθάει (προφανώς)
  • Αν τα πράγματα είναι hardcore, υπάρχει και φαρμακευτική αγωγή (ναι, δεν είναι ντροπή, μιλάμε για εγκέφαλο που κάνει το δικό του)
  • Και πάνω απ’ όλα, θυμήσου: Δεν πεθαίνεις. Δεν τρελαίνεσαι. Είναι ένα glitch του οργανισμού. Και όπως όλα τα glitches, μπορείς να το ξεπεράσεις.

Μέχρι τότε, καλή τύχη και καφεΐνη με μέτρο!