Με σταματάει τύπος στο μετρό. Μια φιγούρα καθημερινή, σαν όλες. Μου λέει, με βλέμμα γεμάτο από σεβασμό και μια τζούρα ζήλιας που μόλις πρόλαβε να καταπιεί:

«Σε χαίρομαι, ρε φίλε. Σε ακολουθώ στο Instagram. Ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις. Δεν σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Μιλάς, εκφράζεσαι, εκτίθεσαι, χέστηκες».

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να σου πω πως αυτό το «χέστηκες» ήταν πιο τίμιο από confession στην εξομολόγηση. Ήταν σχεδόν ποιητικό. Αν είχε συνοδευτεί και από μια ατάκα τύπου «είσαι ο Καζαντζάκης των Instagram stories», μπορεί και να του αγόραζα εισιτήριο πρώτης θέσης για το επόμενο content trip.

Αλλά κάπου εκεί, επειδή είμαι κι εγώ λίγο τζαναμπέτης, του πετάω το αναμενόμενο:

«Εσένα τι σε εμποδίζει να το κάνεις;»

Κενό. Silence. Το βλέμμα του πάγωσε όπως το καλοκαίρι όταν βλέπεις τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Δεν είχε απάντηση. Δεν είχε σάλιο να απαντήσει.

Κι έτσι, ξεκίνησα να σκέφτομαι —γιατί να ζω μόνο εγώ; Γιατί όλοι οι άλλοι περιφέρονται σαν αγουροξυπνημένα ζόμπι μέσα σε μια ζωή που δεν διάλεξαν, σε ρόλους που δεν ζήτησαν και με κουμπιά mute πατημένα από την κοινωνία, τη μαμά τους και την κουτσομπόλα του 5ου;

Τι σας εμποδίζει να ζήσετε ρε;

Πείτε μου. Τι; Το τι θα πει η κυρία Σούλα που σας μεγάλωσε με τη φράση «τα εν οίκω μη εν δήμω» ενώ ταυτόχρονα έδινε live updates για τα προσωπικά της κόρης της στον μπακάλη; Το τι θα πει ο κάθε random follower που δεν έχει ανεβάσει ποτέ selfie επειδή έχει ανασφάλεια με τη μύτη του (ενώ εμείς κάνουμε Instagram live και με 37 πυρετό, ασυνείδητοι);

Γιατί δεν ζείτε, ρε σεις;

Περιμένετε τι; Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας για να ντυθείτε αυτό που δεν τολμήσατε να είστε; Το Halloween του Παγκρατίου για να εκφραστείτε; Να βάλετε φτερά και κόκκινο κραγιόν και να λέτε ότι «είστε drag queen for a day» λες και η έκφραση είναι αποκριάτικο φίλτρο;

Ζήστε ρε φίλε, ζήστε. Μιλήστε. Εκτεθείτε. Χεστείτε.

Όχι, κυριολεκτικά. Μην με πάρετε και πολύ στα σοβαρά και γεμίσουν τα stories σας με πράγματα που μόνο για OnlyFans είναι. Μιλάω για έκθεση ψυχής. Για αυτή την ωμή, αυθεντική στιγμή που ανεβάζεις βίντεο με το μαλλί σαν κουβάρι από τη νύχτα σου στο κλαμπ και λες: «ναι, χθες μέθυσα, σήμερα υπάρχω, αύριο μπορεί και να γράψω ποίηση».

Αλλά όχι.

Όχι.

Θέλετε πρώτα φίλτρο, μετά έγκριση, μετά άδεια, μετά validation, και στο τέλος τόσο πολύ editing που το αυθεντικό «εγώ» σας κρύβεται πίσω από το preset “I’m totally fine even though I’m dead inside”.

Και ποιος, στην τελική, ορίζει την έκθεση του εαυτού μας;

Ποιος λέει ότι αυτό που δείχνω είναι σωστό ή λάθος; Ο μπατζανάκης που έβαλε πτυχίο σε κορνίζα αλλά δεν ξέρει να κάνει log out από το Facebook; Ο θείος που λέει «μην κάνεις τατουάζ γιατί θα σε περάσουν για εγκληματία» ενώ έχει κάνει φυλακή για παράνομο πάρκινγκ;

Όχι, παιδιά. Η σωστή έκθεση είναι η δική σου έκθεση. Το δικό σου μέτρο. Η στιγμή που πατάς post χωρίς να ιδρώνει το αυτί σου. Εκείνη η μέρα που θα σηκωθείς και θα πεις «σήμερα θα φορέσω ό,τι μου αρέσει» κι όχι ό,τι δεν θα προκαλέσει την αποδοκιμασία της μάνας, του εργοδότη και του πρώην που ακόμα σε παρακολουθεί από fake profile.

Γιατί –και γράψτε το με νέον– αν δεν ζω όπως θέλω, καλύτερα να βάλω πέτρα στον λαιμό και να φουντάρω από τον Λυκαβηττό, να έχει και λίγο γκλαμ η φάση.

Γιατί αν είναι να κάνω φινάλε, τουλάχιστον να έχει view. Να με τραβήξουν τα κανάλια με drone και να παίζει ο τίτλος:

«Influencer έπεσε από τον Λυκαβηττό με παγιέτα – αφήνοντας πίσω του 800 reels και ένα skincare code».

Το πιο τραγικό όμως δεν είναι η αποτυχία. Το πιο τραγικό είναι να έχεις γεννηθεί για να πετάς και να περνάς τη ζωή σου περπατώντας σαν περιστέρι με ποδάγρα.

Ξεκολλήστε. Βγείτε από την comfort zone σας που έχει γίνει πιο στενή κι από παντελόνι καμπάνα στα 00s. Πάρτε μια κάμερα και μιλήστε. Πείτε το από μέσα σας. Ουρλιάξτε το. Φωνάξτε το στο TikTok. Ανέβασέ το στο Threads. Κάνε podcast. Γράψ’ το με ροζ μαρκαδόρο στον καθρέφτη του μπάνιου σου.

Ζήσε, διάολε.

Και να σου πω και κάτι άλλο; Όσο εσύ κάθεσαι και αυτολογοκρίνεσαι, εγώ ήδη έβαλα ραντεβού για ροζ ανταύγειες, παρήγγειλα γκλίτερ με courier και δήλωσα συμμετοχή στο επόμενο βίντεο clip που θα γυριστεί σε rooftop με φλαμίνγκο φουσκωτά. Όχι γιατί έχω «ψώνιο». Αλλά γιατί έχω συνείδηση. Της ελευθερίας μου. Του ποιος είμαι.

Δεν υπάρχει πιο σέξι πράγμα από έναν άνθρωπο που ζει όπως θέλει.

Με τα λάθη του. Με τα σωστά του. Με τα cringe του. Με τα ολόσωμα stories του στις 3 το πρωί που μοιάζουν με ερωτική εξομολόγηση σε φούρνο μικροκυμάτων.

Αν είναι να ζήσω «σωστά» και «μαζεμένα», καλύτερα να μην ζήσω καθόλου.

Αν είναι να κοιτάω τη ζωή απ’ το παράθυρο σαν γάτα του Instagram, δώστε μου την πέτρα και πάω Λυκαβηττό τώρα.

Με γκλαμ.

Με υπερηφάνεια.

Και με τα σχόλια ανοιχτά.