Υπάρχουν ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες: Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης; Γιατί πάντα πέφτει το κινητό με την οθόνη προς τα κάτω; Και φυσικά, το διαχρονικό, το βασανιστικό, το ερώτημα-καρμανιόλα για κάθε γυναίκα που πλησιάζει τα 40:
«ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ;»
Δεν έχει σημασία αν είσαι επιτυχημένη επαγγελματίας, αν έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αν έχεις διδακτορικό στη Νευροεπιστήμη ή αν έμαθες να κάνεις τέλειο σούσι στο σπίτι. Όταν φτάνεις στα 38-39, η κοινωνία αποφασίζει ότι όλη σου η ύπαρξη συνοψίζεται σε αυτό το ερώτημα.
Ξεκινάει από τη μάνα σου. Εκεί που κάθεσαι αμέριμνη στον καναπέ, πίνοντας το κρασάκι σου, σου πετάει την ατάκα-δρεπάνι:
— Κούκλα μου, δεν λέω, ωραία η καριέρα σου, αλλά εγώ πότε θα γίνω γιαγιά;
Σου έρχεται να της απαντήσεις:
— Δεν ξέρω, μάνα, ρώτα το σύμπαν. Ή καλύτερα, ρώτα τον τύπο που ghost-άρισε το τελευταίο μου ραντεβού.
Μετά έρχονται οι φίλες. Εκείνες που έχουν γίνει ήδη μανάδες και σε κοιτάνε με βλέμμα γεμάτο συμπόνια, σαν να τους ανακοίνωσες ότι έχεις σπάνιο εξωτικό νόσημα.
— Μα καλά, δεν ανησυχείς για τα ωάριά σου;
— Τα ωάριά μου ανησυχούν για μένα, τους έχω εξηγήσει ότι το τοπίο είναι δύσκολο.
Γιατί ναι, στην εποχή μας, η εύρεση συντρόφου που δεν είναι τοξικός, συναισθηματικά ανάπηρος ή εμμονικός με το gaming είναι πιο δύσκολη από το να βρεις αυθεντικά Levi’s σε λαϊκή αγορά.
Και άντε, πες ότι βρίσκεις κάποιον νορμάλ. Δεν περνάνε δυο μήνες σχέσης και αρχίζει το νέο άγχος:
— Μήπως να αρχίσουμε να προσπαθούμε;
— Αγάπη μου, ακόμα δεν ξέρω αν ροχαλίζεις!
Και μετά έρχονται οι γιατροί, με εκείνο το ύφος που αναμειγνύει την επιστημονική γνώση με τη βιβλική καταστροφή:
— Ξέρετε, μετά τα 35 η γονιμότητα μειώνεται δραματικά.
— Ωραία, γιατρέ, να το πω στα ωάριά μου να κάνουν το σταυρό τους.
Και αν τολμήσεις να εκφράσεις οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν θέλεις πραγματικά να γίνεις μάνα, τότε το βλέμμα της κοινωνίας σε σκανάρει σαν εξωγήινη μορφή ζωής.
— Μα, καλά, δεν θέλεις παιδί;
— Εξαρτάται… Θα μου το δώσετε με εγχειρίδιο και εγγύηση επιστροφής;
Γιατί να μην κρυβόμαστε: η μητρότητα είναι δύσκολη υπόθεση. Δεν είναι απλά φωτογραφίες με πατουσάκια στο Instagram και χαριτωμένα βρεφικά γελάκια. Είναι κλάματα στις 3 τα ξημερώματα, πάνες που μυρίζουν σαν χημικό όπλο και μια διαρκής υπαρξιακή αγωνία ότι θα καταστρέψεις τον ψυχισμό του παιδιού σου επειδή μια φορά του έδωσες χυμό αντί για νερό.
Και ας μη μιλήσουμε για τη δυναμική των σχέσεων. Στην αρχή, λες “θα κάνουμε παιδί και θα μας ενώσει περισσότερο”. Και μετά από τρεις μήνες αϋπνίας, κοιτάζεις τον σύντροφό σου και σκέφτεσαι:
— Αυτός ο άνθρωπος που τώρα βλέπω μπροστά μου με φόρμα και παλιά παντόφλα, είναι ο ίδιος που κάποτε με πήγε σε ρομαντικό δείπνο με κεριά;
Αλλά ας πούμε ότι τελικά το παίρνεις απόφαση και αποφασίζεις να γίνεις μάνα. Τότε έρχεται το επόμενο στάδιο: οι άκυρες συμβουλές των πάντων.
— Να γεννήσεις φυσιολογικά!
— Να κάνεις καισαρική, είναι πιο ασφαλές!
— Να θηλάσεις!
— Να μην θηλάσεις πολύ γιατί θα γίνει μαμάκιας!
— Να του μιλάς από την κοιλιά!
— Να μην του μιλάς πολύ από την κοιλιά, θα το τρομάξεις!
Στο τέλος, το μόνο που θέλεις είναι να μετακομίσεις σε βουνό και να σε αφήσουν όλοι στην ησυχία σου.
Οπότε, εγώ πότε θα γίνω μάνα; Η απάντηση είναι απλή:
Όταν και αν θελήσω, αν μπορώ, αν έχω σύντροφο που αξίζει, αν έχω ψυχική ηρεμία και, κυρίως, όταν σταματήσετε όλοι να με ρωτάτε.
Και μέχρι τότε, θα απολαύσω τον ύπνο μου, το κρασί μου και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να καθαρίζω πουρέ από τον τοίχο.
