Πριν απο έναν χρόνο περίπου ήμουν καλεσμένος στο σπίτι μιας φίλης για φαγητό. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν και η Ούτε- μια γερμανίδα συνάδελφος της φίλης μου. Βρισκόταν στην Αθήνα για την διεκπαιρεωση κάποιων θεματων της πολυεθνικής εταιρείας στην οποία εργαζόταν και η φίλη μου απο αβρότητα την κάλεσε στο γεύμα για να μην είναι μόνη της. Η Ούτε καταγόταν απο την Ανατ. Γερμανία, ζούσε στη Νέα Ζηλανδίας μαζί με τον σύντροφο της ο οποίος ήταν Χιλιανός. Στο τραπέζι καθίσαμε δίπλα και αρχίσαμε να μιλάμε όταν παρατήρησε ότι είμαι vegan. Μου επισήμανε οτι και η ίδια δεν τρώει κρέας με αποτέλεσμα εγω να συμπερανω ότι είναι vegeterian. -“Όχι,δεν είμαι. Αρνί τρώω. Ζω στη Νέα Ζηλανδία, είναι δυνατόν να μην τρώω αρνί;” Μου είπε και χαμογελασε. Η Ούτε επαίνεσαι την ηθική μου υπόσταση που δεν θέλω να τρώω κανένα προιόν ζωικης εκμετάλλεσης αλλά την ίδια στιγμή υπογράμμισε ότι νευριάζει με την υποκρισία των κρεατοφάγων που αγοράζουν κρέας είτε απο τα εστιατόρια είτε απο το χασάπικο. -“Δηλαδή αν σήμερα εδω μας έδειχναν με την αφιξη μας εξω στην αυλή ενα αρνάκι και μας έλεγαν αυτό είναι το δείπνο σας δεν θα ήταν πιο ειλικρινές;” Η προσέγγιση μου πάγωσε το αίμα, διατήρησα την ψυχραιμία μου και της απάντησα με χιούμορ ότι για έναν vegan κάθε μορφή κρεατοφαγίας είναι προιόν απάνθρωπης σκληρότητας. Δεν γέλασε με το αστείο μου οποτε προσπάθησα να αλλάξω θέμα. Στην επικαιρότητα τότε ήταν οι γερμανικές εκλογές και της ανέφερα ότι μου έκανε κακή εντύπωση πώς ένα τόσο έξυπνος λαός όπως οι γερμανοί δείχνουν πίστη στο ρατσιστικό και ξενοφοβικό κόμμα AFD. -“Μη μου πεις ότι είσαι απ’ αυτούς;” Με ρώτησε σχετικά περιπαικτικά η Ούτε. “Το. AFD έχει μερικές εξαιρετικές ιδέες. Κατι δεν επικοινωνηθηκε σωστά, το παραπαποιήσαν και οι δημοσιογράφοι και σχηματίστηκε λάθος εντύπωση. Εγω αν ψήφιζα σ’ αυτές τις εκλογές AFD θα ψηφιζα”. Μου είπε. Νευρίασα, άλλαξα και πάλι συζήτηση, άρχισα να μιλάω για την δουλειά μου ως gay σκηνοθέτης, άρχισα να υπερασπίζομαι με ακτιβιστικό πάθος τα ομοφυλα ζευγάρια προσπαθώντας να στήσω έναν καυγά μαζί της αλλα αυτό δεν συνέβη ποτε. Η Ούτε ήταν με το μέρος μου και σχεδόν με χειροκροτούσε. Αργότερα κατάλαβα ότι για όλους αυτούς τους νεορατσιστές, τους νεοφασίστες τα gay δικαιώματα είναι το πέπλο για να καλύψουν τις σκοτεινές πτυχές της ιδεολόγιας τους. Ναι γουστάρουν τους ατσαλάκωτους gay, τους επιτυχημένους που είναι σαν να βγήκαν απο τις πασαρέλες στην εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο αλλα το ανθρωπιστικό τους κεφάλαιο εξαντλείται εκεί. Απέναντι σε φτωχούς, σε πρόσφυγες, σε αλλόθρησκους είναι ανελέητοι. Θέλουν να τους συντρίψουν. Και κάπως έτσι ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου.
Από το 2015 ο κόσμος σε διάφορες χώρες του κόσμου φλερτάρει με την αυτοκαταστροφή του. Στην Ελλάδα κινδυνεψαμε να φύγουμε απο την Ευρώπη και το ευρώ καθότι πιστέψαμε, (πιστεύουμε) ότι έχουμε μια φυλετική ανωτερότητα, ότι είμαστε πάνω απο τους άλλους και πρέπει να μας επιχορηγουν. Η Βρετανία ψήφισε Brexit με πρόσχημα το να διώξει τους ξένους απο την επικράτεια της αλλα τώρα η εν λόγω ομοσπονδιακή χώρα βαδίζει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και οι ψηφοφόροι παρακαλάνε για νέο δημοφήφισμα γιατι κατάλαβαν ότι παρασύρθηκαν απο τα απολιθώματα του λαικισμού. Η Αμερική ψηφίσε για πρόεδρο τονΤράμπ ένα μισογύνη, αρνητή της κλιματική αλλαγής που καθ’ εκάστην χρησιμοποιεί επιθετική ρητορική μίσους. Δεν είναι λίγοι οι θαυμαστές του Βλαντιμιρ Πουτιν οι οποίοι ονειρεύονται ένα κάποιο χτύπημα στην δύση αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον πλανήτη, οι τούρκοι μετανάστες του εξωτερικού που ζουν σε ελεύθερες δυτικές κοινωνίες είναι φανατικοί υποστηρικτές του Ερντογαν ενω τελευταίο σύμπτωμα η εκλογή του νέου προέδρου της Βραζίλιας ο οποίος είναι δηλωμένος μισογύνης, ομοφοβικός, αντιδημοκράτης που φλερτάρει με την νεοναζιστική ιδεολογία. Φρενοκομείο η γη ανοίξαμε και σας περιμέναμε.
Αυτό περίπου το φαινόμενο εξετάζει τηρουμένων των αναλογιών μια νέα ταινία που βγήκε στις αίθουσες πριν απο μερικές εβδομάδες. Τιτλοφορείται “Loro”είναι δημιούργημα του σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο με το σενάριο της να είναι εμπνευσμένο απο τα έργα και τις ημέρες ενός καταθλπιτικού πρώην ιταλού πρωθυπουργου(στο παρελθόν ήταν μεγαλοεπιχειρηματίας,) ο οποίος αρέσκεται να κάνει όργια με νεαρές γυναίκες στην βίλα του στην Σαρδηνία, βάζει υποψηφιούς με το κόμμα του άτομα του υποκόσμου ή κυριες που κάποτε έκαναν το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο. Η ταινία εστιάζει εμμέσως πλην σαφώς πως τετοιοι μαθητευόμενοι μάγοι, με ακραία ρητορική, με επιχειρήματα παραλογισμού και ανθρωπιστικού κινδύνου ασκουν γοητεία στις μάζες, στους ψηφοφόρους. Και η ίδια η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει. Ισπανόφωνοι αμερικανοί, γόνοι μεταναστών ψηφίσαν Τράμπ και εκ των υστέρων είδαν με τρόμο την αντιμεταναστευτική πολιτική του κατα την οποία μικρά παιδιά αποχωρίστηκαν απο τις μητέρες τους.Βραζιλιάνοι ομοφοφυλόφιλοι έδειξαν εμπιστοσύνη σ’ εναν ομοφοφβικό προέδρο. Νότιοιταλοι ψήφισαν τον ρατσιστή Σαλβίνι ο οποίος θα ήθελα να αποσχίσει τον ιταλικά βορά και να τον κάνει ξεχωριστό κράτος.
Νομίζω ότι αυτό το φαινόμενο δεν απέχει πολύ απο τις εκθέσεις που γράφαμε στην δεκαετία του 90. Ζούμε σε μια εποχή εγωκεντρισμού και ημετερισμού. Λαικιστές πολιτικοί διεγείρουν ταπεινά ενστικτα εθνικισμού, μεγαλοιδεαλιτσμού, χαιδεύουν αυτιά με σχόλια περι εθνικής ανωτερότητας. Κάποιοι τους πιστεύουν. Κάποιοι όχι αλλα τους ψηφίζουν γιατι τους θεωρούν γραφικούς και δεν πιστεύουν ότι δεν θα πράξουν τα όσα λενε. Ορισμένοι τους ψηφίζουν λες και είναι ήρωες σε video game ή πρωταγωνιστές σε κάποιο reality show έτσι ώστε να δουν πως θα αντιδράσουν αν πάρουν εξουσία. Ίσως τελικα όλη αυτή η ακατανόητη έλξη των ανθρώπων προς το κακό να είναι μια επιβεβαίωση ότι βρισκόμαστε σε μια συλλογική κατάθλιψη. Προφανως κανένας δεν είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει. Οι ρατσισμοί κάποτε ξεκινούσαν απο φτωχα και ταπεινωμένα κράτη τα οποία ήθελαν να ανακρτήσουν τις οποιες ιστορικές τους απώλειες. Τώρα πια οι ρατσισμοί ξεκινάνε απο το οποίοδηποτε μίσος για τον άλλον. Καποιοι ένοχλούνται απο ένα gay ζευγάρι και θεωρούν ότι είναι εντάξει να το δείρουν. Κάποιοι πλούσιοι λαοι ενοχλούνται απο τους φτωχούς ή απο πρόσφυγες πολέμου και προτιμούν να τους ρίξουν στην θάλασσα για να μην πατήσουν στην πατρίδα τους. Καποιοι θεωρούν τις γυναίκες κατώτερα όντα οποτέ αρνούνται να τις δουν σε κοινωνικά και πολιτικά αξιώματα. Γιατι λοιπόν σε μια εποχή αφθονίας, υλικοτεχνικής ευδαιμονίας και τεχνολογικού θριάμβου όλοι ή σχεδόν όλοι είναι δυστυχισμένοι και στοχεύουν στον άλλον; Στον διαφορετικό; Γιατι ακόμη και αυτοί που τα έχουν όλα δεν θέλουν καν να σκεφτούν ότι θα επιτρέψουν σε μερικούς άλλους να έχουν εστω και κατι λίγο; Γιατι γοητευόμαστε απο σατανάδες με αγγελικό πρόσωπο; Τι κόσμος είναι αυτός μαμα;
