Κάπου ανάμεσα στη μύτη του Ιουλίου και την υγρή κοιλιά του Αυγούστου, όταν η άσφαλτος λιώνει σαν κεφαλοτύρι σε γκρατινέ ταψί και οι κάτοικοι αυτής της δύσμοιρης χώρας αρχίζουν να υγροποιούνται σαν ζελέ φράουλα στα [...]

Μία φορά κι έναν καιρό, η αποτοξίνωση ήταν κάτι που έκανε η Μαρινέλλα μεταξύ δύο εμφανίσεων στο Διογένης Studio, πίνοντας λεμονόνερο και κάνοντας σάουνα για να φύγει το μακιγιάζ, το κρασί και τα υπολείμματα από [...]

Έχει πιάσει Ιούνιος. Τι έχει πιάσει δηλαδή, που κοντεύει να βγει... Το θερμόμετρο τραγουδάει Πάολα, ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει. Η άσφαλτος λιώνει, τα νεράκια σερβίρονται με φλοτέρ, και τα μπράτσα ιδρώνουν με τον τρόπο που [...]

Η ζωή δεν είναι ταινία της Disney. Δεν έχει πάντα νεράιδες, δεν έχει πάντα happy end, ούτε καν μουσική υπόκρουση που να σε προειδοποιεί πότε θα έρθει η επόμενη φουρτούνα. Αντιθέτως. Έρχεται απροειδοποίητα, γλιστράει μέσα [...]

Αγάπη μου, βάλε δίπλα ένα ποτήρι – όχι για να το σηκώσεις, αλλά για να το ακουμπήσεις με ειρωνεία, καθώς τα μίζερα ανθρωπάρια της υποτιθέμενης «καλής κοινωνίας» σε κοιτούν από τον καθρέφτη της κοινωνικής τους [...]

Από μικροί μεγαλώνουμε με μια υπόγεια αλλά πανίσχυρη απειλή να πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας: “Τι θα πει ο κόσμος;” Λες και ο κόσμος είναι μια γριά καρακάξα που κάθεται σε ένα παγκάκι στην [...]

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται με τη σιωπηλή αποδοχή πως θα πορεύονται για πάντα στις πίσω σειρές. Που βρίσκουν ασφάλεια στη μετριότητα, στην αφάνεια, στο να εξυπηρετούν έναν άλλον πρωταγωνιστή, έναν “πρώτο ρόλο” που τους [...]

Και δεν μου λέτε ρε αλάνια hipsterόμαγκες του σωρού, τώρα που πήγατε στα Plásmata 3 στο Πεδίον του Άρεως με τον freddo στο χέρι και το cargo παντελόνι σε πλήρη πολιτιστική ετοιμότητα, τι καταλάβατε δηλαδή; [...]

Μια φορά κι έναν καιρό – δηλαδή κάπου ανάμεσα στο πρώτο story με φίλτρο σκύλου και το τελευταίο post σε rooftop με καλαμάκι matcha – γεννήθηκε μια νέα τάξη ανθρώπων: οι ακαλλιέργητοι, οι ανιστόρητοι, οι [...]