Υπάρχουν στιγμές που η κοινωνία μας μοιάζει να έχει χάσει κάθε αίσθηση μέτρου — όχι επειδή οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά κακοί, αλλά γιατί όλα γύρω μας μετριούνται σε προβολή, σε εικόνα, σε “πώς δείχνει”. Η ουσία ξεθωριάζει, και μένει μόνο η βιτρίνα. Και κάπου μέσα σε αυτή τη λατρεία του φαίνεσθαι, η πιο βαθιά πράξη [...]
Ξέρεις τι μου ’ρχεται να πω τελευταία; Πως έχουμε γίνει όλοι λίγο ξεναγοί σε ξένους που δεν θέλουν να ξεναγηθούν. Έρχονται, κοιτάνε γύρω τους, βγάζουν selfies μπροστά στην Ακρόπολη και σου λένε με ύφος “ναι, ωραίο, αλλά θα μπορούσε να έχει Wi-Fi”. Όχι φίλε μου. Η Ακρόπολη δεν χρειάζεται Wi-Fi. Η Ακρόπολη είναι το Wi-Fi. [...]
Η εργασιακή καθημερινότητα δεν περιορίζεται στην εκτέλεση καθηκόντων, την τήρηση προθεσμιών και την επίτευξη στόχων. Περιλαμβάνει και τις σχέσεις που οικοδομούνται ανάμεσα σε συναδέλφους, προϊσταμένους και –κυρίως– πελάτες. Σε πολλούς κλάδους, από το λιανεμπόριο και την εστίαση μέχρι τις υπηρεσίες υγείας και τον χρηματοοικονομικό τομέα, η σχέση με τον πελάτη παρουσιάζεται ως «ιερή». Το σύνθημα [...]
Η περιοχή, η κάθε περιοχή, έχει τα τοπόσημά της. Άλλες έχουν την Ακρόπολη, άλλες έχουν ένα άγαλμα με περιστέρια που χέζουν ασταμάτητα, κι άλλες – πιο πρακτικές – είχαν τα μπουρδέλα. Ναι, μπουρδέλα. Όχι “οίκους ανοχής”, όχι “θεσμοθετημένους χώρους ψυχαγωγίας ενηλίκων”, αλλά μπουρδέλα. Με το κόκκινο φως που τρεμόπαιζε σαν να σε καλεί μέσα σε [...]
Ένα νοσταλγικό ταξίδι στα αυθεντικά σκυλάδικα, εκεί που ο νταλκάς γινόταν τέχνη και η διασκέδαση ιεροτελεστία. Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν τα αυθεντικά σκυλάδικα. Όχι τα σημερινά “live stages” που προσπαθούν να πουλήσουν «φίλτρα ρεαλισμού», αλλά τα πραγματικά, βαριά, λαϊκά μαγαζιά που δεν χρειάζονταν τεχνητή λάμψη για να σε κάνουν να νιώσεις κάτι. Ήταν [...]
Η μόδα είναι ένας κόσμος που αλλάζει με φρενήρεις ρυθμούς. Τάσεις γεννιούνται και σβήνουν σχεδόν την ίδια στιγμή, οι επιταγές της αγοράς γίνονται πιο πιεστικές, οι εικόνες κατακλύζουν τις οθόνες μας με μια διαρκή απαίτηση να είμαστε “επίκαιροι”. Κι όμως, μέσα σε αυτήν την καταιγίδα του εφήμερου, υπάρχουν φωνές που μιλούν με σταθερότητα, με βεβαιότητα [...]
Υπάρχουν στην Ελλάδα κάποια ζητήματα που έχουν την αρετή να ενώσουν τους πάντες. Για παράδειγμα: η μιζέρια στη δημόσια διοίκηση, η εθνική κατάρα των έργων που «τελειώνουν του χρόνου» (πάντα), η αθάνατη φραπεδιά και το δικαίωμα του Έλληνα οδηγού να κορνάρει ακόμα και σε κηδεία. Υπάρχουν όμως και εκείνα τα θέματα που λειτουργούν σαν πολιτικός [...]
Αν ποτέ θελήσει κανείς να αποτυπώσει σε βιβλίο τι σημαίνει “μικρή χώρα, μεγάλα καπρίτσια”, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο εγχώριο star system του κώλου – ναι, ακριβώς όπως το ακούς: του κώλου. Διότι εδώ δεν μιλάμε για σταρ με προσωπικότητα, διαδρομή ή έστω μια σταλιά αυθεντικότητας. Όχι. Μιλάμε για κάτι μικρογραφίες, κάτι φτηνά φωτοαντίγραφα [...]
Υπάρχει ένα ιερό δόγμα στα διαφημιστικά σποτ του ΕΟΤ: «Η Ελλάδα σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες». Στα drone πλάνα, η παραλία λάμπει, τα νερά τιρκουάζ, το φως χρυσό. Αυτό που δεν δείχνουν τα drone είναι το βλέμμα της κοπέλας στο beach bar που, όταν της ζητάς έναν καφέ, σε κοιτά σαν να της είπες να [...]
«Σοφία. Ορθοί ακούσωμεν του αγίου Μαυρίσματος το Ανάγνωσμα...» Υπάρχει ένα πράγμα πιο σταθερό κι από τον ΕΝΦΙΑ στην Ελλάδα: το κάψιμο. Όχι των εγκεφαλικών κυττάρων από τις ειδήσεις ή των νεύρων μας με τις ΔΕΚΟ, αλλά το ιερό κάψιμο της σάρκας από τον ήλιο. Ο θερινός αυτοσκοπός. Η επιδερμική θυσία στον Διόνυσο της παραλίας. Το [...]
