Ένα νοσταλγικό ταξίδι στα αυθεντικά σκυλάδικα, εκεί που ο νταλκάς γινόταν τέχνη και η διασκέδαση ιεροτελεστία. Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχαν τα αυθεντικά σκυλάδικα. Όχι τα σημερινά “live stages” που προσπαθούν να πουλήσουν «φίλτρα ρεαλισμού», αλλά τα πραγματικά, βαριά, λαϊκά μαγαζιά που δεν χρειάζονταν τεχνητή λάμψη για να σε κάνουν να νιώσεις κάτι. Ήταν [...]
Υπάρχουν στην Ελλάδα κάποια ζητήματα που έχουν την αρετή να ενώσουν τους πάντες. Για παράδειγμα: η μιζέρια στη δημόσια διοίκηση, η εθνική κατάρα των έργων που «τελειώνουν του χρόνου» (πάντα), η αθάνατη φραπεδιά και το δικαίωμα του Έλληνα οδηγού να κορνάρει ακόμα και σε κηδεία. Υπάρχουν όμως και εκείνα τα θέματα που λειτουργούν σαν πολιτικός [...]
Αν ποτέ θελήσει κανείς να αποτυπώσει σε βιβλίο τι σημαίνει “μικρή χώρα, μεγάλα καπρίτσια”, αρκεί να ρίξει μια ματιά στο εγχώριο star system του κώλου – ναι, ακριβώς όπως το ακούς: του κώλου. Διότι εδώ δεν μιλάμε για σταρ με προσωπικότητα, διαδρομή ή έστω μια σταλιά αυθεντικότητας. Όχι. Μιλάμε για κάτι μικρογραφίες, κάτι φτηνά φωτοαντίγραφα [...]
Υπάρχει ένα ιερό δόγμα στα διαφημιστικά σποτ του ΕΟΤ: «Η Ελλάδα σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες». Στα drone πλάνα, η παραλία λάμπει, τα νερά τιρκουάζ, το φως χρυσό. Αυτό που δεν δείχνουν τα drone είναι το βλέμμα της κοπέλας στο beach bar που, όταν της ζητάς έναν καφέ, σε κοιτά σαν να της είπες να [...]
«Σοφία. Ορθοί ακούσωμεν του αγίου Μαυρίσματος το Ανάγνωσμα...» Υπάρχει ένα πράγμα πιο σταθερό κι από τον ΕΝΦΙΑ στην Ελλάδα: το κάψιμο. Όχι των εγκεφαλικών κυττάρων από τις ειδήσεις ή των νεύρων μας με τις ΔΕΚΟ, αλλά το ιερό κάψιμο της σάρκας από τον ήλιο. Ο θερινός αυτοσκοπός. Η επιδερμική θυσία στον Διόνυσο της παραλίας. Το [...]
Υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων: αυτοί που είναι πραγματικά απασχολημένοι, και αυτοί που το παίζουν. Και στην Ελλάδα, αυτή η δεύτερη κατηγορία έχει μετατραπεί σε υποκατηγορία επαγγελματικής ιδιότητας. Αν οι παλιοί είχαν τον «τενεκέ ξεγάνωτο», εμείς έχουμε τον «freelancer απασχολημένο». Μιλάμε για την πιο εντυπωσιακή θεατρική παράσταση της καθημερινότητας. Έναν μονόλογο απ’ αυτούς που θα ζήλευε [...]
Η πρεσβυωπία είναι σαν τον φόρο εισοδήματος: κάποια στιγμή θα έρθει, είτε είσαι έτοιμος είτε όχι. Και θα σε βρει εκεί που δεν το περιμένεις. Σε μια ρομαντική βραδιά υπό το φως των κεριών, όταν προσπαθείς να διαβάσεις τον κατάλογο κρατώντας τον στο ύψος της πλαϊνής παρέας. Ή, πιο συχνά, μπροστά στο κινητό σου, όταν [...]
Κάποτε, στην ένδοξη μεταπολιτευτική Ελλαδάρα, η λέξη “ταβέρνα” έσταζε ιδρώτα, κρεμμύδι και κρασί από το μπουκάλι που είχε το σύμβολο της φιάλης χαραγμένο στο λαιμό. Ήταν ο χώρος της παντρεμένης ντομάτας με τη φέτα, της πατάτας που ήξερε μόνο να τηγανίζεται, του κεφτέ που κουβαλούσε τραγωδίες από το σπίτι. Ήταν ο ναός του «φέρ’ [...]
Ας το παραδεχτούμε. Ταΐζουμε τα παιδιά με ψευδαισθήσεις από την πρώτη μέρα που πατούν το πόδι τους σ' αυτόν τον πλανήτη. Από την κούνια σχεδόν, αρχίζουμε να τους ψιθυρίζουμε παραμύθια με πρίγκιπες που καταφτάνουν πάνω σε άλογα (λευκά, φυσικά – το χρώμα έχει σημασία), βασιλοπούλες που είναι πάντα όμορφες, ευγενικές και περιμένουν παθητικά τη σωτηρία [...]
Ονομάζομαι Ευθύμης. Αλλά οι φίλοι, οι γείτονες και τα παπάκια του Θιβέτ με φωνάζουν αλλιώς. Λακαμάς, Βούδας με καράφλα, ο Άγιος της Κατσαβιδικής, και στη γειτονιά μου «εκείνος ο περίεργος που μιλάει με ταμπλό κουζίνας και συνεννοείται άψογα με λογισμικά». Ξεκίνησα ξυπόλητος, όπως κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται το ένδοξο κενό του εγκεφάλου του. Ξυπόλητος [...]
